Είναι απίστευτη η ληστεία των μετόχων από τις τράπεζες, ειδικά των Ελλήνων μικρομετόχων, οι οποίοι συμμετείχαν στις αυξήσεις κεφαλαίου - προφανώς με την ανοχή της κυβέρνησης, η οποία επέτρεψε στους τοκογλύφους να διαπράξουν ένα τέτοιο έγκλημα. Εν τούτοις, η απραξία των μετόχων, η δειλή αποδοχή της κλοπής εκ μέρους τους από αυτούς, στους οποίους εμπιστεύθηκαν τα χρήματα τους, είναι απαράδεκτη - ενώ τεκμηριώνει για ποιό λόγο έμειναν 400 ολόκληρα χρόνια σκλαβωμένοι ενός υποανάπτυκτου λαού.       

***********************************************************

Σαν να μην έφτανε το γεγονός ότι, λυμαίνονται την Ελλάδα δύο αντιμαχόμενες μεταξύ τους ξένες συμμορίες, το αμερικανικό ΔΝΤ από τη μία πλευρά, ενώ η Γερμανία με τα πιόνια της από την άλλη (ΕΚΤ, ESM, ΕΕ), συνεχίζεται παράλληλα η απίστευτη απομύζηση της από το εσωτερικό – από τις αχόρταγες μεγάλες τράπεζες, οι οποίες κυριολεκτικά ληστεύουν τους Έλληνες είτε αυτοί είναι μέτοχοι τους, είτε ομολογιούχοι, είτε το ίδιο το δημόσιο, με την ανοχή της κυβέρνησης.

Την ίδια στιγμή ορισμένοι μεγάλοι τραπεζίτες, κάποιοι από τους οποίους  εκμεταλλεύονται ασύστολα τις τράπεζες που διοικούν, έχουν το θράσος να παρουσιάζονται ως οι προστάτες των αδυνάτων – αρνούμενοι δήθεν να κατασχέσουν τα σπίτια των «φτωχών βιοπαλαιστών», παρά το ότι αρκετοί έχουν ήδη πουλήσει τα δάνεια τους σε ξένους κερδοσκόπους.

Φυσικά δεν αναφέρουν πως οι ίδιοι «εκβιάζουν» την κυβέρνηση με επαίσχυντο τρόπο – μέσω των τεράστιων εγγυήσεων που τους έχει δώσει στο παρελθόν (πάνω από 140 δις €), των περίπου 48 δις € των προηγουμένων αυξήσεων κεφαλαίου, με τις οποίες επιβαρύνθηκε το δημόσιο χρέος (άρα οι Πολίτες), καθώς επίσης των καταθέσεων των Ελλήνων (άρθρο).

Αιτιολογούν δε τις ανάγκες τους για νέα εκφάλαια, με την αύξηση των επισφαλειών τους στα 107 δις € από τα 207 δις € που έχουν δανείσει συνολικά στην οικονομία – σαν να ήταν οι Έλληνες υπεύθυνοι για τον τρόπο, με τον οποίο διαχειρίζονταν οι τράπεζες τα δάνεια τους. Καμία επιχείρηση άλλωστε δεν θα μπορούσε να ενοχοποιήσει τους Πολίτες για τις ανείσπρακτες πιστώσεις προς τους πελάτες της, πόσο μάλλον να ζητήσει από το κράτος να τις καλύψει – ενώ ο διευθυντής της θα οδηγούταν στη φυλακή, χωρίς καμία απολύτως καθυστέρηση.

Φυσικά οι τοκογλύφοι δεν αναφέρουν πως οι καταθέσεις των Πολιτών δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τα δάνεια που παρέχουν οι ίδιοι, δημιουργώντας χρήματα από το πουθενά, καθώς επίσης χρεώνοντας ετήσια επιτόκια που υπερβαίνουν το 500% των δικών τους κεφαλαίων (άρθρο) – ενώ έχουν χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά και μόνο για τις δικές τους ανάγκες, χωρίς φυσικά να έχουν την άδεια των αποταμιευτών τους, οι οποίοι έχουν καταντήσει σήμερα να εκλιπαρούν για τα δικά τους χρήματα, φοβούμενοι επί πλέον μήπως τα χάσουν.

Βέβαια κανένας δεν κατακρίνει τις τράπεζες ή/και δεν αναφέρει ότι, έχουν ενισχυθεί από το δημόσιο με τα διπλάσια χρήματα, συγκριτικά με τις επισφάλειες τους – αφού αποτελούν τους μεγαλύτερους διαφημιζόμενους, εξαγοράζοντας αδρά με τα χρήματα των φορολογουμένων τη σιωπή των περισσοτέρων ΜΜΕ.

Δυστυχώς όμως, στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανένα πολιτικό κόμμα που να έχει το θάρρος να διώξει όλες αυτές τις συμμορίες από την πατρίδα μας, όσο και αν κοστίσει – αφού σχεδόν όλα επιλέγουν τον εύκολο δρόμο της χειραγώγησης των Πολιτών με απίστευτα ψέματα, γνωρίζοντας ότι έχουν σε μεγάλο βαθμό άγνοια του τι ακριβώς συμβαίνει. Όποιο ΜΜΕ δε «συλληφθεί» να προσπαθεί να ενημερώσει όσο πιο σωστά και υπεύθυνα μπορεί την κοινή γνώμη, τοποθετείται αυτόματα εκτός του διαφημιστικού κυκλώματος – καταδικαζόμενο στην ποινή της απαξίωσης και του θανάτου.

Περαιτέρω, το χειρότερο όλων είναι το αποτρόπαιο έγκλημα της σημερινής κυβέρνησης, η οποία δολοφόνησε κυριολεκτικά την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων, για μία πραγματική αλλαγή – αποτελώντας μεγάλη ντροπή για την ευρωπαϊκή αριστερά, ενώ με τον τρόπο που κυβερνάει τη χώρα θα καταφέρει τελικά να καταστρέψει μία για πάντα τα αριστερά κινήματα τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Στα πλαίσια αυτά, γνωρίζοντας πόσο έχουν εκμεταλλευθεί οι πάντες την Ελλάδα, χωρίς να εξαιρούμε τις λίγες μεγάλες οικογένειες που δεν έχουν πάψει ποτέ μέχρι σήμερα να την απομυζούν διαφθειρόμενες και διαφθείροντας, έχουμε την άποψη πως μόνο με τη χρεοκοπία θα μπορούσαν να εκδιωχθούν όλες αυτές οι συμμορίες. Φυσικά θα ήταν πολύ επώδυνη, εφιαλτική ασφαλώς, αλλά θα διασώζονταν τουλάχιστον τόσο η πατρίδα μας, όσο και τα παιδιά μας – τα οποία δυστυχώς θα καταδικαστούν σε σκλάβους χρέους στο διηνεκές, εάν δεν μεσολαβήσει κάτι πολύ εντυπωσιακό.

Η Ελλάδα όμως δεν είναι σε θέση ούτε καν να χρεοκοπήσει, για λόγους που έχουμε αναλύσει στο παρελθόν (άρθρο), οπότε δεν φαίνεται κανένα τέλος στα μαρτύρια των Πολιτών της – τα οποία θα συνεχίζονται, ενδεχομένως έως ότου πραγματικά τα ράφια των Σούπερ Μάρκετ να μείνουν άδεια, να μην υπάρχουν ούτε γάζες στα νοσοκομεία, τα σχολεία να μην μπορούν να ανοίξουν, ενώ τα βενζινάδικα να παραμένουν κλειστά.

Μέχρι να συμβούν δηλαδή όλα αυτά που θα συνέβαιναν ίσως άμεσα, εάν η Ελλάδα είχε τη δυνατότητα ή το θάρρος να επιλέξει τη λύση της στάσης πληρωμών – με την ειδοποιό διαφορά όμως πως τότε οι περισσότεροι Έλληνες θα έχουν χάσει τα σπίτια τους, τις επιχειρήσεις τους, τα χρήματα τους και την πατρίδα τους, αδιαφορώντας πλέον για τα ράφια των Σούπερ Μάρκετ ή για τη βενζίνη στα πρατήρια, αφού έτσι και αλλιώς δεν θα μπορεί η πλειοψηφία τους να αγοράσει τίποτα.

Σχετικά άρθρα:

Η αποκάλυψη της τραπεζικής απάτης  

Η τραπεζική παγίδα

Η απληστία των τραπεζών

Η χρηματοπιστωτική επανάσταση

"Οι δρακόντειοι νόμοι του τρίτου μνημονίου, ειδικά η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, οι μαζικές κατασχέσεις, οι πλειστηριασμοί, καθώς επίσης οι φορολογικές επιδρομές ναζιστικών προτύπων, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος και χωρίς καμία δικαστική προστασία, μπορούν κάλλιστα να παρομοιασθούν ως μία συλλογική οικονομική γενοκτονία – μοναδική στην παγκόσμια ιστορία.

Για πρώτη φορά λοιπόν στην μακραίωνη ιστορία της Ελλάδος υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η χώρα μας να εξαφανισθεί σαν έθνος – όπως συνέβη και με άλλους λαούς στο παρελθόν. Μήπως αλήθεια είναι προτιμότερη η χρεοκοπία από τον αργό, επώδυνο και σίγουρο θάνατο, καθώς επίσης από τον αφελληνισμό που προετοιμάζεται;" (πηγή).

******************************************

Θεωρούμε εξαιρετικά ανησυχητικές τις αντιφατικές δηλώσεις, σύμφωνα με τις οποίες από τη μία πλευρά καταργείται το ΣΔΟΕ, με τις υποθέσεις που ερευνούσε ή είχε ολοκληρώσει να παγώνουν (πηγή), ενώ από την άλλη σχεδιάζονται τρομοκρατικές φορολογικές επιδρομές κατά τα γερμανικά πρότυπα (άρθρο).

Κοινό σημείο των δύο αυτών «σχεδιασμών» πάντως φαίνεται να είναι η «ανεξάρτητη» Γενική Γραμματεία Εσόδων – ανεξάρτητη όσον αφορά την Ελλάδα, έχοντας ίσως καταληφθεί από τη Γερμανία, ενδεχομένως μαζί με το υπουργείο Οικονομικών, έτσι ώστε τα έσοδα από τις πάσης φύσεως ληστρικές επιδρομές, κατασχέσεις ή φόρους, να οδηγούνται απ” ευθείας στους δανειστές.

Την ίδια στιγμή, όπως συνέβαινε πάντοτε όταν δρομολογούταν μέτρα εξαθλίωσης και λεηλασίας των Ελλήνων από τις κυβερνήσεις τους (μνημόνια), βλέπουν το φως της δημοσιότητας υποθέσεις φοροδιαφυγής μεγάλο-γιατρών, αναφορές του επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης, ο οποίος φαίνεται πως έχει ανακαλύψει τον τρόπο εξάλειψης του δημοσίου χρέους (πηγή) κοκ. – έτσι ώστε να τοποθετείται η μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, Έλληνες εναντίον Ελλήνων, χωρίς να προσέχουν τι ακριβώς διαδραματίζεται στο παρασκήνιο.

Εκθέσεις δε, όπως η πρόσφατη που τεκμηριώνει πως μόνο από τις μειώσεις των τιμών της ακίνητης περιουσίας χάθηκαν σχεδόν 2 τρις € στα χρόνια των μνημονίων, επί πλέον στην απώλεια των εισοδημάτων, στην κατάρρευση της αξίας των επιχειρήσεων, ειδικά των εισηγμένων στο χρηματιστήριο κοκ., δεν προβάλλονται σχεδόν καθόλου – ενώ ξεκινάει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στη Γερμανία, με πρώτα τα 14 αεροδρόμια, από τα οποία θα εισπραχθεί 1,5 δις €, αφού όμως προηγουμένως η Ελλάδα πληρώσει 2 δις € για να διενεργηθούν οι απαραίτητες επενδύσεις!

Τα 1,5 δις € βέβαια είναι σταγόνα στον ωκεανό, απέναντι στα χρήματα που πρόκειται να διατεθούν για την επόμενη κεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η οποία δεν ήταν απαραίτητη επτά μήνες πριν – στα 25 δις € που θα επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος, τα οποία αντιστοιχούν με 16,5 φορές τα 14 αεροδρόμια που θα ξεπουληθούν, οπότε με 231 τέτοια αεροδρόμια ή με δέκα ολόκληρα ετήσια ΕΝΦΙΑ.

Φυσικά θα ακολουθήσουν τα λιμάνια, η ενέργεια (ΔΕΗ, ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ), η ύδρευση και όλες οι άλλες κοινωφελείς, στρατηγικές ή κερδοφόρες επιχειρήσεις, καθώς επίσης όλα τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου που παραχωρήθηκαν στο, ιδιωτικού δικαίου, ΤΑΙΠΕΔ –  όταν θα μπορούσαν να εισπραχθούν κατά πολύ περισσότερα χρήματα, εάν μετατρεπόταν σε μία συμμετοχική εταιρεία (Holding), εισάγοντας σωστά διαχωρισμένες θυγατρικές του σε κάποιο ξένο χρηματιστήριο.

Εάν η Ελλάδα κατάφερνε παράλληλα να εκδώσει ομόλογα, με αποδέκτες τους καταθέτες της, κατά το παράδειγμα της Ρωσίας (άρθρο), δεν θα είχε προφανώς ανάγκη κανένα μνημόνιο για να χρηματοδοτηθεί,πόσο μάλλον να ξεπουλήσει τα περιουσιακά της στοιχεία – κάτι που όμως δεν επιδιώκεται από την κυβέρνηση, ενισχύοντας τις υποψίες περί μίας αριστεράς Δούρειου Ίππου, στην υπηρεσία των διεθνών τοκογλύφων.

Περαιτέρω, το γεγονός ότι η κυβέρνηση έφερε το τρίτο μνημόνιο παραδόξως την τελευταία στιγμή, όταν δηλαδή δεν υπήρχε καθόλου χρόνος για να διαβαστεί από τους βουλευτές, επάνω από τα κεφάλια των οποίων κρεμόταν η δαμόκλειος σπάθη της άτακτης χρεοκοπίας της Ελλάδας, μαζί με την έξοδο της από την Ευρωζώνη, δημιουργεί μεγάλες αμφιβολίες – σε σχέση με τον πραγματικό ρόλο του πρωθυπουργού.

Πολύ περισσότερο, εάν συνδυάσει κανείς όλα μαζί τα παραπάνω γεγονότα – τα οποία δεν δίνουν μόνο την εντύπωση της λεηλασίας των υπερχρεωμένων με πάνω από 200 δις € Ελλήνων (στις τράπεζες και στο δημόσιο), καθώς επίσης του κράτους, αλλά κάτι πολύ χειρότερο.

Φυσικά κανένας δεν μπορεί να πιστέψει πως η Ελλάδα σχεδιάζεται να έχει την «τύχη» της πρώην Γιουγκοσλαβίας, με οικονομικά όπλα στη θέση των τότε στρατιωτικών – ούτε πως δρομολογείται μία γενοκτονία τεραστίων διαστάσεων, στα όρια της φυλετικής εκκαθάρισης.

Εν τούτοις, όλα όσα συμβαίνουν είναι πολύ δύσκολο να ερμηνευθούν διαφορετικά ή λογικά – κυρίως επειδή δεν μοιάζουν με τις ληστρικές επιδρομές του ΔΝΤ σε άλλες χώρες, όπως στην Τουρκία, στη Βραζιλία, στην Αργεντινή κοκ., όπου ο απώτερος στόχος του ήταν η επιβολή της συναίνεσης της Ουάσιγκτον (άρθρο).

Ολοκληρώνοντας, πολύ φοβόμαστε ότι είμαστε αντιμέτωποι με γεγονότα, τα οποία δεν περνούν καθόλου από το μυαλό ή από τη φαντασία μας – ειδικά εάν παραμείνουμε ουδέτεροι, θεωρώντας πως δεν θα μας συμβεί κάτι απόλυτα καταστροφικό, εάν τηρήσουμε επακριβώς τις προϋποθέσεις του τρίτου μνημονίου, έστω με τις τεράστιες θυσίες που απαιτούν. Μπορεί βέβαια να κάνουμε λάθος, αλλά οι ενδείξεις δεν παύουν να υπάρχουν όσο καλοπροαίρετοι και αν είμαστε – οπότε ο εφησυχασμός δεν είναι η καλύτερη στάση μας, ως υπεύθυνοι Έλληνες Πολίτες.

Υστερόγραφο: Μέχρι πρόσφατα φοβόμαστε πως ο κίνδυνος ήταν ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός, όπου θα κατέληγε η Ελλάδα σε μία πολύ χειρότερη θέση από τις Η.Π.Α. (ανάλυση). Σήμερα όμως, παρατηρώντας τις εξελίξεις, υποψιαζόμαστε πως κάτι τέτοιο θα ήταν το μικρότερο κακό – χωρίς όμως να μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά τι ακριβώς μας επιφυλάσσεται.

Πρόσφατο άρθρο: Γιατί σιωπούν τα πρόβατα;

Κυκλοφορούν πολλοί μύθοι, σχετικά με τις ευθύνες της χώρας μας, όσον αφορά το δρόμο της προς τη χρεοκοπία (ανάλυση) - χωρίς αυτό να σημαίνει πως υποτιμούμε τα δικά μας τεράστια λάθη ή δεν κάνουμε την αυτοκριτική μας, ως Πολίτες που έχουν την ευθύνη τόσο του εαυτού τους, όσο και των πολιτικών επιλογών τους.

Εν τούτοις, δεν είμαστε υπεύθυνοι για τις ανισορροπίες που χαρακτηρίζουν ακόμη τη νομισματική ένωση, καθιστώντας θνησιγενές το ευρώ - με κορυφαία τα δυσθεώρητα πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας εις βάρος των εταίρων της, τους οποίους εκμεταλλεύθηκε αμέσως μετά την υιοθέτηση του ευρώ (ψήφιση της «ατζέντας 2010» το 2000, με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της, χειραγώγηση της νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ κοκ.).

Δεν είμαστε επίσης υπεύθυνοι για την έλλειψη ευρωπαϊκών Θεσμών, για τη δεύτερη βασική αιτία της κρίσης δηλαδή, ούτε για την τρίτη - τη μη ύπαρξη μίας πραγματικής κεντρικής τράπεζας, η οποία να ενεργεί προς όφελος όλων των κρατών της Ευρωζώνης, παρά το ότι έχει παραδοθεί η νομισματική μας κυριαρχία, καθώς επίσης το μεγαλύτερο μέρος της δημοσιονομικής μας πολιτικής.

Στα πλαίσια αυτά, αφενός μεν επειδή δεν προβλέπεται η αλλαγή των συνθηκών που επικρατούν στη νομισματική ένωση, αφετέρου λόγω του ότι είναι αδύνατον ποτέ να διαπραγματευθούμε μία σωστή λύση για την Ελλάδα από τη νομοτελειακή θέση αδυναμίας που βρισκόμαστε (άρθρο), εάν δεν αντιδράσουν οι μεγάλες χώρες που έχουν τη δυνατότητα πρέπει υποχρεωτικά να αναζητήσουμε έναν άλλο δρόμο - διαφορετικά θα βιώσουμε τα ίδια προβλήματα με τις αναπτυσσόμενες χώρες, οι Πολίτες των οποίων εγκαταλείπουν μαζικά τις πατρίδες τους (άρθρο).

Επειδή όμως είμαστε εγκλωβισμένοι στην τριπλή παγίδα του ευρώ, του χρέους και των μνημονίων (ανάλυση), ενώ έχουμε καθυστερήσει πάρα πολύ να υιοθετήσουμε ένα εθνικό σχέδιο παραγωγικής και θεσμικής ανασυγκρότησης της πατρίδας μας, η οποία καταστράφηκε ολοσχερώς από τα «σφάλματα» του ΔΝΤ και των κυβερνήσεων μας, οι επιλογές που έχουμε στη διάθεση μας είναι ελάχιστες - καθώς επίσης πολύ οδυνηρές.

Ειδικότερα, εάν καταφέρουμε να δραστηριοποιηθούμε συλλογικά, επενδύοντας μόνοι μας στη χώρα μας παρά τους κινδύνους που υπάρχουν, με τα πραγματικά χρήματα και τα υπόλοιπα μέσα/πόρους που έχουμε στη διάθεση μας εντός και εκτός της Ελλάδας, μπορούμε να αντιστρέψουμε την αρνητική πορεία της οικονομίας μας, παραμένοντας εντός της Ευρωζώνης - ακόμη και αν αποφασίσουμε αργότερα να την εγκαταλείψουμε, εκούσια όμως και όχι «διωγμένοι» (με κέντρο βάρους τον τουρισμό, τη γεωργία, τη ναυτιλία και τις υπηρεσίες υψηλού επιπέδου - ενδεχομένως ακόμη και με τις διευκολύνσεις που παρέχει το φορολογικό καθεστώς του Λουξεμβούργου, της Ολλανδίας, της Κύπρου, του Μονακό κλπ., σε επιλεγμένες περιοχές της χώρας).

Η δεύτερη επιλογή, η έξοδος από την Ευρωζώνη ή δυνατόν σε συμφωνία με τις υπόλοιπες χώρες (σενάριο), παραμένοντας ασφαλώς στο σύστημα της ελεύθερης οικονομίας, απαιτεί τις ίδιες παραπάνω προϋποθέσεις - καθώς επίσης ένα λεπτομερές σχέδιο, για το οποίο χρειάζεται αφενός μεν αρκετός χρόνος, αφετέρου πλήρης ενημέρωση όλων των Ελλήνων. Κατά την άποψη μας δε, θα επρόκειτο για μία πολύ πιο φιλόδοξη επιλογή, αρκετά δυσκολότερη στην εφαρμογή της.

Και οι δύο όμως επιλογές προϋποθέτουν τη στελέχωση όλων των Θεσμών της Ελλάδας, από την εκτελεστική εξουσία έως την κεντρική τράπεζα, τη δικαστική εξουσία και τα εργατικά συνδικάτα, με τους ικανότερους και εντιμότερους Έλληνες - γεγονός που αναμφίβολα αποτελεί το μεγαλύτερο μας πρόβλημα, ειδικά όσον αφορά την κυβέρνηση, αφού καμία μέχρι σήμερα δεν στάθηκε αντάξια των ευθυνών της.

Συμπερασματικά λοιπόν λύσεις υπάρχουν είτε εντός, είτε εκτός της Ευρωζώνης. Αυτό που δεν διαθέτουμε είναι οι Θεσμοί που θα μπορούσαν να τις εφαρμόσουν με επιτυχία - ενώ πρέπει να αποφύγουμε με κάθε τρόπο να βρεθούμε ξανά στο έλεος ενός πρωθυπουργού, ο οποίος θα ισχυρισθεί πως αγωνίσθηκε με σθένος, αποτυχαίνοντας όμως παταγωδώς. Έως ότου λυθεί αυτό το πρόβλημα, δεν μπορεί κανείς να περιμένει κάτι πιο θετικό για το μέλλον της χώρας - όσο και αν το επιθυμούμε όλοι μας.

Ολόκληρο το άρθρο στο:

Η θλιβερή υποβάθμιση

"Η ελληνική τραγωδία αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου, με τον οποίο πάντοτε καταρρέουν οι νομισματικές ενώσεις - όταν δεν μετατρέπονται σε πολιτικές, όπως οι Η.Π.Α. Με απλά λόγια, οδηγούνται κατά κανόνα σε ανισορροπίες, όπως εν προκειμένω οι ευρωπαϊκές (ανάλυση) - όπου η Γερμανία απομυζεί όλες τις άλλες χώρες, με κριτήριο τα τεράστια πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της (άρθρο), έχοντας υιοθετήσει έναν επαίσχυντο μερκαντιλισμό".

***************************************************

Με κριτήριο το υπέρογκο δάνειο ύψους 53,5 δις € έως το 2018 που ζήτησε η κυβέρνηση από το ευρωπαϊκό ΔΝΤ (ESM), έχουμε την άποψη πως για μία ακόμη φορά θα θεωρηθούμε αναξιόπιστοι - αφενός μεν γιατί δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να το εξοφλήσουμε, αφετέρου επειδή σχεδιάζεται η υιοθέτηση μέτρων που είναι αδύνατον να εφαρμοσθούν πρακτικά, να αποδώσουν δηλαδή τα προσδοκώμενα, μετά από έξι χρόνια καταστροφικής ύφεσης.

Εκτός αυτού, με δεδομένο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος (άρθρο), τα όποια μέτρα ληφθούν δεν θα έχουν τη στήριξη σύσσωμης της ελληνικής κοινωνίας - χωρίς την οποία είναι καταδικασμένα να αποτύχουν.

Φαίνεται βέβαια εξωτερικά πως είναι πιο σωστά «δομημένα», ίσως επειδή η Τρόικα κάτι έμαθε από τα τεράστια σφάλματα της - με τρομακτική εξαίρεση την αυτόνομη Αρχή είσπραξης των φόρων, η οποία ενδεχομένως σημαίνει «κατάληψη» του υπουργείου οικονομικών, καθώς επίσης Τελωνείων, Εφοριών και ΣΔΟΕ, από τους ξένους κατακτητές (όπως και η νομοθεσία περί χρεοκοπίας, οι ιδιωτικοποιήσεις κοινωφελών επιχειρήσεων, η λεηλασία της δημόσιας περιουσίας, η καταγραφή της ιδιωτικής περιουσίας για να κατασχεθεί ένα μεγάλο μέρος της κοκ.).   

Τέλος, μία αριστερή κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει μία ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική, οπότε είναι εκ των πραγμάτων αδύνατη η επιτυχία των μέτρων - εάν δεν σχεδιάζεται βέβαια η αντικατάσταση της, με ή χωρίς τη θέληση του πρωθυπουργού («αποκοπή» της αριστερής πλατφόρμας ή ανατροπή του κυβερνώντος κόμματος).   

Η μόνη λογική εξήγηση τώρα αυτών των μέτρων, καθώς επίσης της ενδεχόμενης έγκρισης τους από την Τρόικα και την Ευρώπη, η οποία δεν θεωρείται φυσικά δεδομένη, είναι να ήταν προσυμφωνημένα - να πρόκειται δηλαδή για ένα στημένο παιχνίδι, έτσι ώστε να πεισθούν όλες οι συνιστώσες της κυβέρνησης και όλα τα ελληνικά κόμματα να τα ψηφίσουν. Στα πλαίσια αυτά τα εξής:   

(α)  Η στάση πληρωμών

Εάν θα είχαμε μία κυβέρνηση που θα μπορούσε να διαχειριστεί σωστά την οικονομία της χώρας, κάτι που δεν συμβαίνει με βάση την εμπειρία των τελευταίων πέντε μηνών, εμείς τουλάχιστον θα προτιμούσαμε την άμεση στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης (άρθρο), έστω και τόσο καθυστερημένα - έτσι ώστε να γίνουν οι απαιτούμενες, έντιμες διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές.

Στόχος θα ήταν η επίτευξη μίας πραγματικά βιώσιμης συμφωνίας, η οποία προϋποθέτει την ονομαστική διαγραφή του 50% του δημοσίου χρέους, αναπτυξιακά μέτρα, καθώς επίσης την ενίσχυση των τραπεζών με νέα κεφάλαια, έναντι σοβαρών μεταρρυθμίσεων της ελληνικής οικονομίας - οι οποίες δεν έχουν βέβαια καμία σχέση με τις μειώσεις μισθών και συντάξεων (άρθρο). 

Όσον αφορά την ονομαστική διαγραφή μέρους του χρέους, δεν είναι μία παράκληση, ούτε ισχυριζόμαστε ανόητα πως πρόκειται για επαχθές χρέος, αφού δεν δημιουργήθηκε από δικτατορικές κυβερνήσεις. Αντίθετα, οφείλει να ζητηθεί ως νόμιμη αποζημίωση της πατρίδας μας, για τις τεράστιες ζημίες της τάξης του 1 τρις € που μας προκάλεσαν τα λανθασμένα μέτρα, τα οποία μας επιβλήθηκαν από την Τρόικα (μνημόνια) - γεγονός που έχει παραδεχθεί πολλές φορές το ΔΝΤ, τελευταία με τη γνωστή έκθεση του (ανάλυση).

Το ίδιο ισχύει και για τα αναπτυξιακά μέτρα, χωρίς τα οποία είναι αδύνατη η αναβίωση εκείνου του παραγωγικού ιστού που καταστράφηκε ανεύθυνα, εάν όχι σκόπιμα, από τους δανειστές μας - ενώ δικαιούμαστε τη στήριξη των τραπεζών, απαιτούμε και δεν παρακαλούμε δηλαδή, επειδή δολοφονήθηκαν παράνομα από την ΕΚΤ (ανάλυση). 

Η απλή αναδιάρθρωση τώρα του χρέους, η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με χαμηλά επιτόκια, δεν είναι πλέον αρκετή - αφού δεν θα εξασφάλιζε τη μερική διαγραφή του ιδιωτικού χρέους, το οποίο έχει φτάσει πλέον σε δυσθεώρητα επίπεδα (πάνω από 250 δις €), δεν θα επανέφερε την πιστοληπτική ικανότητα του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα στο προηγούμενο στάδιο, ενώ δεν θα επέτρεπε την προσφυγή της Ελλάδας στις αγορές.

Επομένως, θα διαιωνιζόταν τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, ενώ θα παρέμενε στον ορό της Ευρωζώνης, υποχρεωμένη να ανέχεται τον επαίσχυντο κυνισμό του κ. Σόιμπλε, ο οποίος πρότεινε στις Η.Π.Α. την ανταλλαγή μας με το χρεοκοπημένο Puerto Rico (πηγή) - μία άθλια συμπεριφορά που δεν θα διστάζαμε να τη χαρακτηρίσουμε ως ναζιστική, αντάξια των προγόνων ενός υπουργού οικονομικών που δεν ντρέπεται να μας αρνείται την πληρωμή των χρημάτων που μας οφείλει (Αιδώς Γερμανοί). 

(β)  Ο οδυνηρός συμβιβασμός

Επειδή όμως δεν έχουμε μία κυβέρνηση που θα μπορούσε να διαχειρισθεί σωστά την οικονομία της Ελλάδας (για την  αντιπολίτευση ισχύει το ίδιο), δεν είναι εύκολο να τοποθετηθούμε εναντίον της συμφωνίας - με την έννοια πως θα επιλέγαμε ένα δηλητήριο που δεν θα σκότωνε ακαριαία τη χώρα, ελπίζοντας σε μία αλλαγή των συνθηκών, σε μία διαγραφή τους χρέους ή απλά στο να κερδίσουμε χρόνο, έτσι ώστε να προετοιμασθούμε σωστά για την όποια ρήξη.

Προφανώς, πριν επιλέξει κανείς τη ρήξη, απαιτείται η επιστροφή της χώρας σε μία κάποια ομαλότητα, το άνοιγμα των τραπεζών, η θωράκιση τους, ρεζέρβες στα ταμεία του δημοσίου, η σωστή πληροφόρηση των Πολιτών, μία ικανή κυβέρνηση, η εύρεση συμμάχων στην Ευρωζώνη και αλλού, ένα σοβαρό σχέδιο με εναλλακτικές λύσεις κοκ. - αφού διαφορετικά θα χάναμε εκ των προτέρων τον πόλεμο, μη έχοντας καμία δυνατότητα να τον κερδίσουμε.

Ο «πόλεμος» αυτός πάντως δεν θα αποφευχθεί, είτε υπογραφεί το τρίτο μνημόνιο, είτε όχι - είναι δηλαδή νομοτελειακός, εάν δεν αποφασισθεί η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους, χωρίς την οποία η εξυπηρέτηση του (γράφημα) είναι αδύνατη.  

Μπορούμε;

Εισαγωγικά, κανένας λογικός άνθρωπος δεν κατανοεί γιατί έκλεισαν οι ελληνικές τράπεζες, για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν επιτρέπονται οι συναλλαγές με ηλεκτρονικά χρήματα εντός της Ελλάδας - ενώ για τις πληρωμές με μετρητά είναι κάτι παραπάνω από αρκετά τα 60 € την ημέρα.

Εάν λοιπόν οι τράπεζες άνοιγαν μετά από 2-3 ημέρες ύστερα από την υιοθέτηση των κεφαλαιακών ελέγχων (capital controls), θα μπορούσαν τουλάχιστον να εφοδιαστούν με χρεωστικές κάρτες όσοι δεν διέθεταν, να διενεργούν εμβάσματα στο εσωτερικό αυτοί που δεν έχουν πρόσβαση στην ηλεκτρονική τραπεζική κοκ. - οπότε να μην καταρρεύσει εντελώς η πραγματική οικονομία, καθώς επίσης η ζήτηση/κατανάλωση. Κανένας βέβαια δεν κατανοεί γιατί θα έπρεπε να διαφύγουν καταθέσεις άνω των 40 δις € προτού επιβληθούν οι έλεγχοι - έχοντας εύλογα την υποψία πως κάτι άλλο συμβαίνει.

Η πλήρης αδυναμία τώρα πληρωμών στο εξωτερικό θα μπορούσε να μετριασθεί, καθώς επίσης να αντικατασταθεί με την επιβολή δασμών στις εισαγωγές (άρθρο), προς όφελος των δημοσίων εσόδων και των ελληνικών προϊόντων - όπου οι απαραίτητες εισαγωγές θα διευκολύνονταν με την παροχή ειδικών αδειών, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.

Έτσι, με δεδομένο το ότι έχει προηγηθεί, καλώς ή κακώς, η «εσωτερική υποτίμηση» (μείωση μισθών), θα είχε η χώρα τα «πλεονεκτήματα» της δραχμής, χωρίς τα τρομακτικά μειονεκτήματα της - ραγδαία υποτίμηση, διπλασιασμός των εξωτερικών χρεών κοκ. 

Περαιτέρω, η ποσότητα χρήματος εντός της χώρας, συμπεριλαμβανομένων αυτών που φυλάσσονται στα σπίτια των Ελλήνων, είναι υπεραρκετή για την ομαλή λειτουργία της οικονομίας - ενώ δεν θα υπήρχε ένας τόσο μεγάλος κίνδυνος για το χρηματοπιστωτικό σύστημα, εάν οι συναλλαγές γίνονταν με ηλεκτρονικά και όχι με μετρητά χρήματα, αφού δεν θα μπορούσαν να ακολουθήσουν μαζικές επιθέσεις σε όλες μαζί τις τράπεζες.

Ο επίσημος δείκτης Μ1 της ποσότητας χρήματος άλλωστε έχει μεν μειωθεί σημαντικά, αλλά όχι σε καταστροφικά επίπεδα, ενώ πολλά μετρητά χρήματα έχουν φύγει μεν από τις τράπεζες, αλλά δεν έχουν δαπανηθεί - οπότε η οικονομία θα μπορούσε να λειτουργήσει, χωρίς ανυπέρβλητες δυσκολίες, εάν επικρατούσε ψυχραιμία. Πόσο μάλλον εάν οι Έλληνες άρχιζαν ξανά να καταναλώνουν και να επενδύουν, έχοντας ανακτήσει τις ελπίδες τους για το μέλλον.   

Παρά την τεράστια ζημία λοιπόν που μας προκάλεσε η ΕΚΤ, κλείνοντας αυθαίρετα και παράνομα τις τράπεζες μας, με αποτέλεσμα κάποιες από αυτές να κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν (αφού το πρόβλημα ρευστότητας μετατράπηκε ταχύτατα σε πρόβλημα φερεγγυότητας, λόγω της ΕΚΤ, κυρίως όμως εξ αιτίας των μνημονίων), οπότε να πρέπει να διασωθούν από τους μετόχους, τους ομολογιούχους και τους καταθέτες τους, η Ελλάδα θα μπορούσε να τα καταφέρει - εάν είχε μία ικανή και επαρκή κυβέρνηση.

Ολόκληρο το άρθρο στο

ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΙΙΙ

Θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε πως είχαμε προειδοποιήσει έγκαιρα την κυβέρνηση, όσον αφορά το τετράμηνο ναρκοπέδιο, με το οποίο θα ήταν αντιμέτωπη μετά τις εκλογές (άρθρο) -  ειδικά επειδή αναίρεσε τότε τη βασικότερη προεκλογική της δέσμευση, τη διαγραφή μέρους του χρέους. Τονίσαμε δε από τις αρχές Φεβρουαρίου ότι, η Ελλάδα κινδυνεύει πολύ σοβαρά να μετατραπεί στην «Ουκρανία της Μεσογείου» - εάν συνεχιστεί η λανθασμένη γεωπολιτική εκ μέρους της (άρθρο).

Εν τούτοις, το παρελθόν δεν ανατρέπεται, ενώ σήμερα η Ελλάδα είναι αφενός μεν με την πλάτη στον τοίχο, αντιμέτωπη με το κλείσιμο των τραπεζών, αφετέρου έχει οδηγηθεί σε ένα απίστευτο αδιέξοδο - αφού το μέλλον της κρίνεται από μία συνάντηση κορυφής που δυστυχώς η ίδια εκβίασε και στην οποία συμμετέχει χωρίς κανέναν απολύτως σύμμαχο.

Οι αποφάσεις πάντως είναι μάλλον προειλημμένες, αν όχι προσυμφωνημένες μυστικά με την κυβέρνηση, στη βάση του μνημονίου των 47 σελίδων που η ίδια κατέθεσε  (ανάλυση) - για να ισχυρισθεί αργότερα στο κόμμα της πως πέτυχε τους στόχους της, οπότε να ψηφισθεί η συμφωνία στη Βουλή.  

Η Ελλάδα φαίνεται δε πως είτε θα αποδεχθεί τους όρους των δανειστών της, με κάποιες μικρές υποχωρήσεις εκ μέρους τους, είτε θα χρεοκοπήσει σταδιακά - αφού διαφορετικά η Ευρωζώνη δεν θα μπορούσε να διατηρήσει τη σοβαρότητα και το κύρος της. Δεν πρόκειται άλλωστε για μία πολιτική σύσκεψη, αφού θα είναι παρούσα η Τρόικα (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Κομισιόν) - ενώ θα έχουν προηγηθεί την ίδια ημέρα τα τεχνοκρατικά συμβούλια «Euro Working Group» και «Euro Group», αριστοποιώντας τη μεγάλη παγίδα.   

Από την άλλη πλευρά, οι Έλληνες δεν επέλεξαν τη νέα κυβέρνηση απλά και μόνο για να διαπραγματευθεί, αλλά για να επιτύχει κάτι καλύτερο από την προηγούμενη - ενώ κανένας δεν την υποχρέωσε να αναλάβει την ηγεσία της χώρας, την οποία η ίδια επεδίωξε, γνωρίζοντας πολύ καλά τη δεινή θέση της οικονομίας και πιστεύοντας προφανώς ότι μπορεί να τα καταφέρει.

Δυστυχώς όμως απέτυχε, ενώ η μοναδική συμβουλή που μπορεί να της δώσει κανείς σήμερα είναι να αποδεχθεί την αποτυχία της, βαδίζοντας παρακάτω - αιτούμενη εν πρώτοις, πριν τη σύνοδο κορυφής, τη χρηματοδότηση της από την Τράπεζα της Ελλάδας (έμμεσα από την ΕΚΤ), έτσι ώστε να εξοφλήσει τη ληξιπρόθεσμη δόση του ΔΝΤ, για να αποφύγει τη μεγάλη παγίδα που της έχουν στήσει και να κερδίσει χρόνο.

Περαιτέρω, η συζήτηση της Ελλάδας με τους πιστωτές της πρέπει πλέον να επικεντρωθεί αποκλειστικά και μόνο στην αναζήτηση τρόπων, για να επιστρέψει η οικονομία της σε πορεία ανάπτυξης - κυρίως για το πώς θα άρχιζαν να επενδύουν οι επιχειρήσεις, έτσι ώστε να καταπολεμηθεί μεταξύ άλλων η ανεργία, η οποία καταστρέφει το ασφαλιστικό σύστημα.

Προφανώς το πρόβλημα δεν είναι οι μεταρρυθμίσεις ή ο δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας, παρά το ότι οφείλουν να αλλάξουν πολλά πράγματα, αφού ο αντίστοιχος της Κίνας δεν είναι σε καμία περίπτωση καλύτερος, χωρίς να την εμποδίζει να αναπτυχθεί - ενώ οι μισθοί είναι σήμερα οι χαμηλότεροι στην Ευρώπη, με εξαίρεση μόνο τη Λιθουανία και τη Λετονία (άρθρο).

Δεν είναι υπεύθυνο ούτε το επίπεδο των συντάξεων, επειδή τόσο το συνταξιοδοτικό, όσο και το ασφαλιστικό, για το οποίο επιμένει το ΔΝΤ, είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία της κρίσης - αφού οποιαδήποτε χώρα βυθιζόταν στην ύφεση και στον αποπληθωρισμό για έξι συνεχή χρόνια, θα αντιμετώπιζε τα ίδια εάν όχι χειρότερα προβλήματα. Άλλωστε, σύμφωνα με μελέτη της Κομισιόν (πηγή), ο μύθος των οκνηρών Ελλήνων είναι πράγματι μύθος, αφού εργάζονται τις ίδιες ώρες με τους Γερμανούς - ενώ ο μέσος όρος αυτών που εγκαταλείπουν την αγορά εργασίας είναι στην ηλικία των 64,4 ετών, έναντι 65,1 των Γερμανών. 

Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να μην εμπιστευθεί την Κομισιόν, αναζητώντας άλλες πηγές - όπου, με βάση τη διαφορετική μέθοδο που ακολουθεί ΟΟΣΑ, το 2012 οι Έλληνες συνταξιοδοτούνταν κατά μέσον όρο στην ηλικία των 61,9 ετών, ενώ οι Γερμανοί στα 62,1 (πηγή).

Όσον αφορά δε το ότι, η Ελλάδα δαπανά πολλά για τις συντάξεις, η έρευνα της Κομισιόν μας διαφωτίζει καλύτερα - αφού ισχύει μεν το ότι η χώρα μας το 2013 (Πίνακας ΙΙ.1.11 της μελέτης) είχε το υψηλότερο ποσοστό της Ευρωζώνης ως προς το ΑΕΠ, με 16,2% έναντι 11,3% του μέσου όρου, αλλά μόνο και μόνο επειδή το ΑΕΠ μας κατέρρευσε. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από τον πίνακα που ακολουθεί, όπου το 2007, πριν από την κρίση και τα μνημόνια δηλαδή, καθώς επίσης πριν από τη δραστική μείωση των συντάξεων, ήταν στο 11,7% του ΑΕΠ, όταν της Ιταλίας που μας κατηγορεί σήμερα ήταν στο 14%.   

Φυσικά το σύστημα αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα, τα οποία καταγράφονται σε ειδικές αναλύσεις (πηγή) - αυτό που όμως είναι το σημαντικότερο για τη βιωσιμότητα ή μη ενός ασφαλιστικού συστήματος, είναι το ύψος του ΑΕΠ μίας χώρας.

Συμπεραίνεται λοιπόν και από εδώ το ότι, αυτό που κυρίως θα έπρεπε να απασχολεί την κυβέρνηση, καθώς επίσης τους δανειστές της Ελλάδας, είναι η επιστροφή σε πορεία ανάπτυξης - ενώ, όσον αφορά τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, «άδειασαν» αφενός μεν από τη διαγραφή που επιβλήθηκε στην Ελλάδα (PSI), από την ανεργία που προκάλεσαν τα μνημόνια καθώς επίσης από τις χρεοκοπίες, αφετέρου από την πτώση των τιμών των παγίων περιουσιακών στοιχείων τους. 

Περαιτέρω, με βάση τις μεταρρυθμίσεις που έχουν δρομολογηθεί, η ελληνική οικονομία είναι πλέον πολύ πιο νεοφιλελεύθερη, από ότι η γερμανική ή η γαλλική - χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν πρέπει να υιοθετηθούν κάποιες άλλες, απολύτως απαραίτητες αλλαγές (ανάλυση). Οι δανειστές όμως επιμένουν στην ίδια καταστροφική πολιτική της αύξησης των φόρων, παρά το ότι το πρόβλημα είναι η αδυναμία είσπραξης τους επειδή έχει εξαντληθεί πια η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων. Επιμένουν επίσης στην επί πλέον μείωση των εισοδημάτων, ειδικά των φτωχών (ΦΠΑ, συντάξεις κλπ.), οπότε στην παραμονή της χώρας σε ύφεση.

Επομένως, σχεδιάζουν ουσιαστικά τη διαιώνιση των προβλημάτων της οικονομίας μας, οπότε δεν επιδιώκουν τη διάσωση μας, αλλά κάτι εντελώς διαφορετικό. Κρίνοντας τώρα από το ότι, δανείζουν την Ουκρανία χωρίς καμία απολύτως αντίρρηση, αφού προηγουμένως της επέβαλλαν το δόγμα του σοκ (άρθρο), έχουμε την άποψη πως ο στόχος τους είναι η ανάλογη μετατροπή μας σε ένα άβουλο, λεηλατημένο προτεκτοράτο - στα πλαίσια μίας τρίτης αποικιοκρατικής εποχής, με θύματα σήμερα τα κράτη της περιφέρειας της Δύσης, καθώς επίσης του οικονομικού ΝΑΤΟ που ιδρύεται (άρθρο).    

Ολοκληρώνοντας, εάν υποθέσουμε πως η άποψη μας είναι σωστή, έχοντας την τεκμηριώσει με πάρα πολλές αναλύσεις όσο καλύτερα μπορούσαμε, αυτό που πρέπει να μας απασχολεί, ενώ δεν αφορά μόνο τη σημερινή ή μία άλλη κυβέρνηση, αλλά όλους εμάς τους Πολίτες, είναι το πώς οφείλουμε να χειρισθούμε ένα τέτοιο τρομακτικό ενδεχόμενο - κάτι που δεν απαντάται καθόλου εύκολα, ούτε είναι τόσο απλό, όσο ισχυρίζονται αυτοί που τοποθετούνται ανεύθυνα υπέρ της υπογραφής μίας οποιοσδήποτε συμφωνίας με την Τρόικα, η οποία ίσως θα κατοχύρωνε όλες τις προηγούμενες.

Εν πρώτοις βέβαια απαιτείται να κερδίσουμε χρόνο, με τον τρόπο που αναφέραμε στην αρχή του κειμένου - ενώ δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιτρέψουμε να βυθιστεί η Ελλάδα στη διχόνοια, σε «υποδαυλισμένες φατρίες» υπέρ και κατά του ευρώ, υπενθυμίζοντας πως έτσι ακριβώς ξεκίνησε η άλωση της Ουκρανίας (άρθρο). Πριν από κάθε τι άλλο, απαιτείται η συνοχή της κοινωνίας και η συναίνεση όλων των κομμάτων, αφού είμαστε αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη ίσως απειλή των τελευταίων αιώνων - εν πρώτοις με τον κίνδυνο να μας επιβληθεί μία ανάλογη «πολιτική σοκ και δέους» τύπου Ουκρανίας, με σοβαρές γεωπολιτικές προεκτάσεις, ευχόμενοι και ελπίζοντας φυσικά να κάνουμε λάθος.     

Πρώτη δημοσίευση

ΝΕΟ ΑΡΘΡΟ

Η θανατηφόρα διάγνωση