 |  |
|
| Βασίλης Βιλιάρδος ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ |
 Λίγα λόγια για εμένα Είμαι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχω εκδώσει το βιβλίο «Υπέρβαση Εξουσίας» και γράφω οικονομικές αναλύσεις σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Πρόσφατες εκδόσεις "Η κρίση των κρίσεων" σε τρία βιβλία.
Σύνδεσμοι
|
1326 αναγνώστες Κυριακή, 1 Δεκεμβρίου 2013 10:41
Ήταν το 490 έτος πριν την γέννηση του Χριστού και αμέσως μετά την Νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα, όταν το Ιερατείο της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα παρουσίασε και θέσπισε το νόμισμα της Δραχμής, ως συναλλακτική μονάδα ανταλλαγής υπηρεσιών και εμπορευμάτων.
***********************************************
Πόση εξυπνάδα αλήθεια πρέπει να έχει κανείς για να καταλάβει ότι, ένα νόμισμα «ηλικίας» πάνω από 2.500 χρόνια δεν πετάγεται έτσι απλά στο καλάθι των αχρήστων; Τι μας εμποδίζει να διατηρηθεί αυτό το ιστορικό νόμισμα σε άλλες μορφές όπως, για παράδειγμα, σε χρυσά ή ασημένια «συλλεκτικά» νομίσματα, αντί της ξενόφερτης χρυσής λίρας;
Προφανώς η απίστευτη αδιαφορία μας για τον τεράστιο εθνικό πλούτο της πατρίδας μας, μέσω του οποίου, κάνοντας απλά τις σωστές κινήσεις, θα μπορούσαμε πολύ εύκολα να ξεφύγουμε από την κρίση.
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν προφανώς ότι τασσόμαστε υπέρ της δραχμής, ως επίσημου συναλλακτικού νομίσματος της χώρας – αφού είναι ένα θέμα που έχει σχέση με την Ευρωζώνη, καθώς επίσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ως «παράλληλο χρυσό» βέβαια δεν θα μπορούσε να απαγορευθεί από κανέναν, αφού δεν θα ήταν αντίθετο με τους κανόνες της Ευρωζώνης - όπως τουλάχιστον διδάσκει η εμπειρία, από ορισμένες Πολιτείες των Η.Π.Α.
Ανεξάρτητα όμως από αυτό, μετά την υποθήκευση ολόκληρης της χώρας στους δανειστές της, όπως συνέβη με την υπογραφή του PSI, την οποία εμείς τουλάχιστον χαρακτηρίσαμε τότε ως «Πύρρειο χρεοκοπία», είναι προφανές ότι «εγκλωβισθήκαμε» στο ευρώ – αφού, εάν τυχόν αποφασίζαμε να το εγκαταλείψουμε, η χώρα μας θα πνιγόταν κυριολεκτικά στο εξωτερικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό (περί τα 440 δις €).
Η αιτία είναι το ότι, μέχρι την υπογραφή της διαγραφής (haircut) μέρους του χρέους, όπου χρεοκοπήσαμε εμείς οι ίδιοι τις τράπεζες, τα ασφαλιστικά μας ταμεία, τους Έλληνες ιδιοκτήτες ομολόγων, αρκετούς δικούς μας οργανισμούς κοκ., το εξωτερικό χρέος μας μπορούσε να μετατραπεί σε δραχμές, σε ένα ποσοστό της τάξης του 90% – μία δυνατότητα που ξεπουλήσαμε στους δανειστές μας, στην κυριολεξία έναντι «τριάντα αργυρίων».
Εάν υποθέσουμε βέβαια ότι θα διαπραγματευόμαστε σήμερα την έξοδο μας από το ευρώ, έναντι της μείωσης του δημοσίου χρέους μας κατά 200 δις € (καμία μικρή χώρα δεν επιβιώνει εκτός μίας νομισματικής ένωσης, με χρέος πάνω από το 50% του ΑΕΠ της – πόσο μάλλον όταν η παραγωγική της βάση είναι εντελώς κατεστραμμένη), της ενίσχυσης των τραπεζών μας, καθώς επίσης της προστασίας του νέου νομίσματος από την ΕΚΤ για ένα έτος, επί πλέον της μετατροπής του ιδιωτικού χρέους σε δραχμές, τότε θα έπρεπε να φύγουμε υποχρεωτικά, με βάση τη σύμβαση της Ευρωζώνης, και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ακόμη όμως και αν μπορούσαμε να επιβάλλουμε την παραμονή μας στην ΕΕ, δεν θα ήταν πιθανότατα προς το συμφέρον μας, επειδή η αναβίωση της παραγωγικής βάσης της Ελλάδας προϋποθέτει την επιδότηση, καθώς επίσης την προστασία των νέων βιομηχανιών – ενέργειες που δεν είναι συμβατές με τους κανόνες της ΕΕ. Επομένως, θα έπρεπε μόνοι μας να επιλέξουμε την απομόνωση της χώρας μας, τον περιορισμό της ελεύθερης διακίνησης των χρημάτων κοκ. – ενώ θα έπρεπε να σκεφθούμε τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο, από γεωπολιτικής πλευράς.
Βέβαια, η Ευρωζώνη δεν μπορεί να μας επιβάλλει νόμιμα την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, να μας διώξει δηλαδή, αφού απαγορεύεται από τις συμβάσεις. Εν τούτοις, με απλά λόγια, μπορεί να μας υποχρεώσει να πεθάνουμε από την πείνα (όπως ήδη συμβαίνει), μεταξύ άλλων σταματώντας τη χρηματοδότηση των τραπεζών – οπότε θα ζητούσαμε μόνοι μας να φύγουμε.
Υπάρχουν φυσικά πολλές άλλες σημαντικές λεπτομέρειες – όπως τα βοηθητικά πακέτα της ΕΕ (υπολογίζονται στα 40 δις € για τα επόμενα χρόνια), τα οποία θα έπαυαν να υφίστανται, εάν την εγκαταλείπαμε ή το ποιός θα είχε τις ικανότητες να χειρισθεί τη νομισματική πολιτική. ειδικά επειδή η κεντρική μας τράπεζα ανήκει σε ξένους.
Δυστυχώς όμως, η δημαγωγία που επικρατεί στην πολιτική ζωή της χώρας, οι αυθαιρεσίες (επονείδιστο χρέος, μονομερής κατάργηση των μνημονίων κοκ.), η άγνοια, η χειραγώγηση από ορισμένα ΜΜΕ και πολλά άλλα, δεν επιτρέπουν τη σωστή ενημέρωση των Ελλήνων – χωρίς την οποία είναι εντελώς απίθανη η έξοδος μας από την κρίση, η εκδίωξη των εισβολέων, καθώς επίσης η ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας.
Υστερόγραφο: Η κατάσχεση της δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας, από τους δανειστές, γίνεται με τη βοήθεια των αποκρατικοποιήσεων – με τις εκποιήσεις, σε τιμές ευκαιρίας, να οδηγούνται εξ ολοκλήρου στην «εξυπηρέτηση» ενός «αέναου» χρέους. Οι «μπράβοι» των δανειστών δεν είναι άλλοι από τα στελέχη της Τρόικας – αποκλειστικός σκοπός των οποίων είναι αφενός μεν η καταναγκαστική είσπραξη των οφειλών, αφετέρου η εξαγορά των κερδοφόρων επιχειρήσεων της χώρας, σε εξευτελιστικές τιμές, από τους εντολείς της.
Η κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων γίνεται με τη βοήθεια των φόρων, των χαρατσιών, των διοδίων, των τελών, των πλειστηριασμών ακινήτων, της μεταφοράς του κόστους υγείας και παιδείας στους πολίτες κοκ. – ποσά που, μέσω του δημοσίου, κατευθύνονται επίσης στους δανειστές. Οι προσοδοφόροι δε τομείς του δημοσίου, όπως η υγεία, η παιδεία και διάφορα άλλα, ιδιωτικοποιούνται από τους εισβολείς – με τη συνδρομή της ενδοτικής πολιτικής και οικονομικής εγχώριας εξουσίας.
Όταν κατάσχεται βέβαια ολόκληρη η περιουσία σου, χωρίς να αντιδράσεις, δεν αποφεύγεις την πτώχευση αλλά, αντίθετα, εξαθλιώνεσαι και χρεοκοπείς στο διηνεκές. Φυσικά, έχοντας χρεοκοπήσει, παύεις να είσαι μέλος της νομισματικής ένωσης – στην καλύτερη των περιπτώσεων παραμένεις μη ισότιμο μέλος, αποικία μίας ισχυρότερης χώρας, με τους πολίτες σου σκλάβους χρέους.
Οι Πολίτες δεν αντιδρούν επειδή ελπίζουν, έχουν αυτοενοχοποιηθεί, ενώ τους έχουν πείσει, μέσω της διεφθαρμένης ή απλά δειλής πολιτικής, καθώς επίσης της πληρωμένης χειραγώγησης των ΜΜΕ, πως δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση. Απλούστερα ότι, τα «μέτρα» που τους προτείνουν είναι μονόδρομος – χωρίς να συνειδητοποιούν ότι, είναι πράγματι μονόδρομος, με τελικό προορισμό την κόλαση.
Πρόσφατα άρθρα μας:
974 αναγνώστες Κυριακή, 24 Νοεμβρίου 2013 11:10
“Όταν ένα ξένο «μικρόβιο» εισβάλλει στο σώμα ενός ανθρώπου, τότε ο οργανισμός του επιτίθεται, προσπαθώντας με κάθε μέσον να το αποβάλλει – από την ίδια του τη φύση, χωρίς να απαιτείται θάρρος, αρετή, γνώση, εμπειρία ή παιδεία.
Επομένως, είναι εσφαλμένη η «περιρρέουσα» άποψη, σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες δεν αντιστέκονται στους ξένους εισβολείς, λόγω έλλειψης παιδείας – όπου η λέξη «παιδεία» σημαίνει ουσιαστικά ότι, χαίρεται ή λυπάται κανείς, νοιώθει δηλαδή ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος, με τα «αρμόζοντα».
Για παράδειγμα, χαίρεται κανείς για τις επιτυχίες των άλλων και δεν λυπάται – οπότε, έχοντας αποκτήσει την απαιτούμενη παιδεία, δεν κυριαρχείται από το φθόνο και δεν είναι μισαλλόδοξος. Αντίθετα, νοιώθει δυστυχισμένος κανείς και όχι ευτυχισμένος με τα δεινά των άλλων - οπότε δεν είναι «χαιρέκακος» ή μοχθηρός.
Απορεί λοιπόν κανείς, αδυνατώντας να κατανοήσει γιατί οι Έλληνες, ενάντια στην ίδια την ανθρώπινη φύση, η οποία δεν προϋποθέτει «παιδεία» όταν τις επιτίθενται, δεν αντιστέκονται απέναντι στους εισβολείς – πόσο μάλλον όταν είναι αδύνατον να μην καταλαβαίνουν ότι, οδηγούνται στην απόλυτη λεηλασία, στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, ενδεχομένως δε στη χρεοκοπία και στην έξοδο από το ευρώ”.
************************************************
Η «παγκόσμια στασιμότητα» είναι κάτι που δεν μπορεί να αποκλεισθεί – κυρίως λόγω της ιαπωνικής εμπειρίας, αλλά και της υπερχρέωσης ολόκληρης της Δύσης, σε συνδυασμό με το πρόβλημα των αρνητικών επιτοκίων που αναλύσαμε παραπάνω. Επομένως, θα πρέπει να αναζητηθούν επειγόντως λύσεις – όπου αυτές που αναφέρονται διεθνώς είναι μόνο οι παρακάτω τρεις:
(α) Θα μπορούσε κανείς να καταργήσει τα μετρητά χρήματα, έτσι ώστε να έχουν τη δυνατότητα οι κεντρικές τράπεζες να «πιέσουν» τα επιτόκια κάτω από το μηδέν – επειδή οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να έχουν τα χρήματα τους στο σπίτι τους, οπότε δεν θα απέφευγαν να πληρώνουν τόκους (αντί να εισπράττουν), για τη διατήρηση τους στις τράπεζες.
Υπολογίζεται ότι, με ένα αρνητικό επιτόκιο της τάξης του -5%, θα επιλυόταν αμέσως το πρόβλημα του «διαρθρωτικού πλεονάσματος των αποταμιεύσεων» – επειδή οι άνθρωποι θα προτιμούσαν να καταναλώσουν αμέσως τα χρήματα τους, αγοράζοντας οτιδήποτε ή επενδύοντας οπουδήποτε, παρά να πληρώνουν 5% για τη διατήρηση τους στις τράπεζες (5.000 € ετησίως, στα 100.000 € αποταμίευση).
Εν τούτοις, η λύση αυτή δεν φαίνεται να μπορεί να επιβληθεί πολιτικά – αφού όποια κυβέρνηση την υιοθετούσε, είτε δεν θα εκλεγόταν καθόλου, είτε θα έπεφτε, εάν βρισκόταν ήδη στην εξουσία. Ίσως όμως επιχειρηθεί κάτι ανάλογο, με την πραγματική ή «εκφοβιστική» φορολόγηση των τραπεζικών καταθέσεων.
(β) Θα μπορούσε κανείς να εθνικοποιήσει το σύνολο του τραπεζικού συστήματος, έτσι ώστε να μειώσει «πολιτικά» τα επιτόκια για επενδύσεις, κάτω από αυτά που προσφέρονται από τις αγορές – κάτι που όμως δεν είναι συμβατό με το σύστημα της ελεύθερης αγοράς, ενώ ταιριάζει περισσότερο σε μία κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία (εθνικοσοσιαλιστική ή κομμουνιστική).
Εκτός αυτού, παρά το ότι από πολιτικής πλευράς θεωρείται η ευκολότερη προς υιοθέτηση λύση, θα έπρεπε να γίνει από όλες τις χώρες του πλανήτη – κάτι που είναι μάλλον απίθανο, κρίνοντας από τα προβλήματα που έχουν ήδη δημιουργηθεί, στο θέμα της τραπεζικής ενοποίησης της Ευρωζώνης.
Ο χρυσός κανόνας της οικονομικής σταθερότητας, με την κατάργηση των τόκων (ανάλυση), θα ήταν μία ακόμη δυνατότητα – με τον ίδιο βαθμό δυσκολίας όμως, αφού θα έπρεπε να υιοθετηθεί παγκοσμίως.
(γ) Το κράτος θα μπορούσε να επέμβει, δανειζόμενο φθηνά χρήματα και επενδύοντας όσο περισσότερο γίνεται – επειδή οι ιδιωτικές επενδύσεις είναι πολύ χαμηλότερες από τις αποταμιεύσεις.
Ενδεχομένως αυτή να είναι η πλέον αποτελεσματική και εφικτή λύση, αφού μέσω της αυξημένης ζήτησης για κεφάλαια που θα δημιουργούσαν οι επενδύσεις εκ μέρους του κράτους, το πραγματικό επιτόκιο θα μετατοπιζόταν ξανά πάνω από το μηδέν. Θα ήταν δε εντός των πλαισίων της οικονομίας της αγοράς, αφού θα ρυθμιζόταν μέσω των ελεύθερων διακυμάνσεων των επιτοκίων τόσο η Ζήτηση (επενδύσεις), όσο και η Προσφορά (αποταμιεύσεις).
Ουσιαστικά πρόκειται για μία λύση «τύπου Keynes», όπου όμως δεν είναι εύκολος σήμερα ο δανεισμός εκ μέρους των κρατών για τη διεξαγωγή επενδύσεων – λόγω των υψηλότατων δημοσίων χρεών τους. Εκτός εάν τα βασικά επιτόκια των κεντρικών τραπεζών ήταν τόσο αρνητικά (υπολογίζονται στο -2% με τον κανόνα του Taylor), ώστε το ρίσκο της αγοράς ομολόγων του δημοσίου, με βιώσιμα για τα κράτη επιτόκια, να ήταν «υποφερτό».
Εάν δε η ενέργεια αυτή συνοδευόταν με ολική ή με μερική απαγόρευση των χρηματοπιστωτικών όπλων μαζικής καταστροφής (παράγωγα κάθε είδους), τότε η επίλυση του προβλήματος θα ήταν μάλλον σίγουρη.
Βέβαια, σε μία τέτοια περίπτωση, οι κεντρικές τράπεζες θα έπρεπε να είναι έτοιμες να απορροφήσουν τις τεράστιες ποσότητες χρημάτων, με τις οποίες έχουν πλημμυρίσει το σύστημα – πριν προκληθεί υπερβολικός πληθωρισμός, ο οποίος θα δημιουργούσε εντελώς διαφορετικά προβλήματα, όχι λιγότερο επικίνδυνα.
1745 αναγνώστες Κυριακή, 10 Νοεμβρίου 2013 10:21
"Ο όρος «καπιταλισμός» έχει το πλεονέκτημα ότι, περιγράφει επακριβώς, με πλήρη σαφήνεια δηλαδή, το σημερινό οικονομικό σύστημα: ο βασικός σκοπός του οποίου είναι η τοποθέτηση, η χρήση καλύτερα κεφαλαίων, με σκοπό την αύξηση τους - με την πραγματοποίηση κερδών. Πρόκειται λοιπόν για μία διαδικασία, η οποία παράγει «εκθετική» ανάπτυξη – ενώ διαφορετικά καταρρέει.
Ο καπιταλισμός δεν «ωθείται» από τους χαμηλούς μισθούς, όπως φαίνεται να υποστηρίζεται από τις σημερινές πολιτικές λιτότητας - αλλά, αντίθετα, από τους συνεχώς υψηλότερους. Η βασική αιτία είναι το ότι, μόνο όταν οι αμοιβές των εργαζομένων είναι «ακριβές», έχουν νόημα οι τεχνολογικοί νεωτερισμοί - οι οποίοι αυξάνουν γεωμετρικά την παραγωγικότητα και δημιουργούν ανάπτυξη.
Κατά τη διάρκεια όμως της διαδικασίας αυτής, προκαλείται μία επώδυνη «δημιουργική καταστροφή» - αφού «πεθαίνουν» οι παλαιότερες και φθηνότερες θέσεις εργασίας, τις οποίες καταστρέφουν οι τεχνολογικοί νεωτερισμοί, αντικαθιστάμενες με ακριβότερες, πιο εξειδικευμένες και λιγότερες.
Η φύση του καπιταλισμού λοιπόν, όσον αφορά τον τομέα εργασία, είναι οι υψηλότερες αμοιβές, με λιγότερες θέσεις εργασίας, μεγαλύτερης προστιθέμενης αξίας - οπότε με αυξημένο ρίσκο και με ανασφάλεια, για να «παράγονται» νεωτερισμοί και κέρδη. Αντίθετα, ο «αμιγής σοσιαλισμός» στηρίζεται στην εργασία για όλους, στην ασφάλεια και στην παραδοσιακή δομή μίας οικονομίας - χωρίς μεγάλο ρίσκο, αλλά με πολύ χαμηλές αμοιβές. Όλες οι ενδιάμεσες, «γκρίζες» αποχρώσεις, έχουν πάντοτε ημερομηνία λήξεως".
Άρθρο
Είναι φανερό το ότι, μία κυβέρνηση που πιστεύει στις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς, έχει αρκετές δυνατότητες στη διάθεση της, για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της οικονομίας της - αρκεί προηγουμένως να αποκτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών οι οποίες, όπως και στο παραπάνω παράδειγμα των τραπεζών, θα την ενισχύσουν, εάν πεισθούν ότι μπορούν να πάρουν τα χρήματα τους πίσω.
Όταν όμως οι διεθνείς αγορές, οι ιδιοκτήτες κεφαλαίων και αποταμιεύσεων καλύτερα, είναι πεπεισμένες/νοι ότι, η κυβέρνηση δεν έχει καμία απολύτως πρόθεση να εξοφλήσει εκούσια τις υποχρεώσεις της, νέες ή παλαιότερες, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας σήμερα, δεν υπάρχει καμία ελπίδα να την ενισχύσουν. Πόσο μάλλον όταν διαπιστώνουν ότι, υιοθετεί καταναγκαστικά προγράμματα - η «ανόρεκτη», η «ακούσια» κατά κάποιον τρόπο, καθώς επίσης η αποσπασματική εφαρμογή των οποίων δεν αφήνει καμία αμφιβολία, σχετικά με τις προθέσεις και τις δυνατότητες της.
Εάν όμως οι αγορές δεν ενισχύσουν την Ελλάδα, τότε είναι αδύνατον να ξεφύγει ποτέ από τα νύχια της Τρόικας - ενώ θα πληρώσει πολλαπλά τις οφειλές της σε είδος, αφού δεν θέλει να τις πληρώσει με χρήματα. Απλούστερα, η Τρόικα θα λεηλατήσει στην κυριολεξία τόσο τη δημόσια, όσο και την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων, ενώ η Ελλάδα θα παραμένει χρεωμένη με ποσά, τα οποία θα έχει ουσιαστικά ξεπληρώσει προ πολλού.
Για παράδειγμα, το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας θα «εκποιηθεί», αποφέροντας ένα ελάχιστο ποσόν σε σχέση με την πραγματική της αξία - οπότε η χώρα θα παραμείνει «πιστωμένη». Το ίδιο θα συμβεί και με την ιδιωτική περιουσία, η οποία ουσιαστικά θα κατασχεθεί μέσω υπερβολικών φόρων και χαρατσιών - οδηγούμενη είτε στο δημόσιο και από εκεί στους πιστωτές, είτε απ' ευθείας στους πιστωτές, μέσω των τραπεζών και των «τιτλοποιήσεων» των κατασχεμένων περιουσιακών στοιχείων (ακινήτων).
Η μοναδική λύση τώρα, η οποία είναι στη διάθεση μίας φιλελεύθερης κυβέρνησης (η έννοια «φιλελεύθερη» δεν έχει καμία σχέση με το νεοφιλελευθερισμό), είναι να εξυπηρετεί τα χρέη της, με τις δικές της δυνάμεις και με το δικό της σχέδιο - ενώ μπορεί να διώξει την Τρόικα αμέσως, αρκεί να σταματήσει να δανείζεται από αυτήν, τεκμηριώνοντας ότι θα μπορεί να εξοφλεί τις υφιστάμενες υποχρεώσεις της, όταν θα γίνονται ληξιπρόθεσμες.
Η Ελλάδα προφανώς και μπορεί να τα καταφέρει, εάν αποκτήσει μία ικανή κυβέρνηση, η οποία να είναι σε θέση να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη των αγορών – με πρώτη υποχρέωση της να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό, παύοντας να δημιουργεί ελλείμματα (ζημίες). Ειδικότερα,
(α) Μία τέτοια κυβέρνηση, για να εξασφαλίσει το βραχυπρόθεσμο δανεισμό της, έτσι ώστε να μην έχει ανάγκη την Τρόικα, θα μπορούσε, για παράδειγμα, να εκδώσει «εθνικά ομόλογα», εγγυημένα με κρατικά περιουσιακά στοιχεία – «πουλώντας» τα στις τράπεζες της οι οποίες, αφού τα ομόλογα θα είναι εγγυημένα, θα μπορούν να τα χρηματοδοτήσουν «φθηνά» μέσω της ΕΚΤ.
Εθνικά ομόλογα με ρήτρα πληθωρισμού, κατά το παράδειγμα της Ιταλίας, θα μπορούσαν να αγοραστούν και από τους Έλληνες καταθέτες - επίσης από αυτούς που έχουν μεταφέρει τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό, εάν πεισθούν με τη σειρά τους ότι η Ελλάδα θα επιβιώσει. Πόσο μάλλον εάν δεν απαιτηθεί φόρος για την εισαγωγή χρημάτων από το εξωτερικό και δεν επιβληθούν «ποινές», υπό την προϋπόθεση της τοποθέτησης τους σε «πατριωτικά ομόλογα».
(β) Περαιτέρω, η μεσοπρόθεσμη κεφαλαιακή ενίσχυση του κράτους δεν είναι απαραίτητο να επιτευχθεί με την πώληση των περιουσιακών του στοιχείων, όπως για παράδειγμα αυτών που έχει μεταβιβάσει στο ΤΑΙΠΕΔ - επειδή η εισαγωγή του οργανισμού αυτού στο χρηματιστήριο, αφού προηγουμένως γίνουν όλα όσα πρέπει για να αποκτήσει την τιμή που αξίζει, θα μπορούσε να έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα.
Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση θα έπρεπε να εκμεταλλευθεί όλα τα πλεονεκτήματα που της προσφέρει η δημιουργία χρημάτων από το πουθενά, εκ μέρους των εμπορικών τραπεζών της – όπως την αναλύσαμε προηγουμένως και με στόχο την αύξηση της ρευστότητας στην αγορά, για την οποία δεν χρειάζεται τη συγκατάθεση και τη συμφωνία κανενός. Πόσο μάλλον όταν η πατρίδα μας έχει βυθιστεί στον αποπληθωρισμό (-2%), για την καταπολέμηση του οποίου απαιτούνται «πληθωριστικά μέτρα» - όπως η αύξηση της ταχύτητας κυκλοφορίας του χρήματος (ανάλυση) και η απασχόληση των ανέργων από το κράτος, σύμφωνα με την «τακτική» του Keynes.
Για να μπορέσει δε η κυβέρνηση να υποβοηθήσει τη συγκεκριμένη διεργασία, θα όφειλε να ιδρύσει μία κρατική τράπεζα επενδύσεων, προικίζοντας την με περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου – έτσι ώστε να δοθούν πιστώσεις προς την πραγματική οικονομία, μέσω της δημιουργίας χρημάτων από το πουθενά (προφανώς δεν χρειάζεται παράλληλο νόμισμα, αφού μπορούν να δημιουργηθούν νέα χρήματα από τις τράπεζες), για την «αναθέρμανση» των επενδύσεων και της ζήτησης. Ο πίνακας ΙΙ που ακολουθεί δίνει μία εικόνα της χώρας μας:
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Εξέλιξη των πιστώσεων προς τον ιδιωτικό τομέα, των επισφαλειών και της ποσότητας χρήματος
Πηγή: Παγκόσμια Τράπεζα
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Σημείωση: Οι πιστώσεις αυξήθηκαν, κυρίως λόγω του ότι δεν εξοφλήθηκαν οι παλαιότερες.
Η ραγδαία μείωση της ποσότητας χρήματος στην Ελλάδα από το 2010, σε συνδυασμό με την κατάρρευση της ταχύτητας κυκλοφορίας (ενδεχομένως η Μ2 να ευρίσκεται σε μία τάξη μεγέθους του 2), φαίνεται ολοκάθαρα στον Πίνακα ΙΙ.
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, σε μία νομισματική ένωση μπορούν θεωρητικά να εκτυπώνουν «βασικά χρήματα» μόνο οι πλεονασματικές οικονομίες, με την έννοια ότι τα νέα χρήματα πρέπει να αντιπροσωπεύουν ένα νέο (μεγαλύτερο) ΑΕΠ. Αντίθετα, οι ελλειμματικές οικονομίες, όπως η Ελλάδα, είναι υποχρεωμένες να «καίνε» τα υφιστάμενα χρήματα στο ύψος που μειώνεται (καίγεται) το ΑΕΠ τους – γεγονός που πολλαπλασιάζει τα προβλήματα τους.
Συνεχίζοντας στο θέμα μας, η επενδυτική κρατική τράπεζα (ανάλογης μορφής με τη γερμανική Kfw), θα μπορούσε να εισαχθεί στο χρηματιστήριο για να αυξήσει τις χρηματοδοτικές δυνατότητες της, καθώς επίσης να προβεί η ίδια στην αγορά των «τιτλοποιημένων ακινήτων» - τα οποία θα θελήσουν πιθανότατα να πουλήσουν φθηνά οι εμπορικές τράπεζες στο εξωτερικό, αφού κατασχέσουν μαζικά τα σπίτια των Ελλήνων.
(γ) Τέλος, για τη μακροπρόθεσμη χρηματοδότηση της πατρίδας μας υπάρχουν πολλές δυνατότητες – όπως, για παράδειγμα, η «τιτλοποίηση» του ενδεχομένου υπογείου πλούτου της, η είσπραξη των πολεμικών επανορθώσεων από τη Γερμανία και διάφορα άλλα.
Χωρίς να επεκταθούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες, εάν μία κυβέρνηση καταφέρει να πείσει τους Έλληνες για τις έντιμες προθέσεις και τις ικανότητες της, διευκολύνοντας τους να καταλάβουν ότι, είναι προτιμότερο να δανείσουν οι ίδιοι το κράτος τους, έστω και με κάποιο ρίσκο να χάσουν μέρος των δανεικών, παρά να τους πάρει τα ίδια χρήματα με τους φόρους και τα χαράτσια, τότε θα καταφέρει να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση.
Για παράδειγμα, εάν οι Έλληνες αγόραζαν ομόλογα αξίας 3 δις €, όσα υπολογίζεται ότι θα αποφέρουν οι νέοι φόροι ακίνητης περιουσίας, τότε δεν θα υπήρχε λόγος να επιβαρυνθούν με φόρους - ενώ θα είχαν κάποια ελπίδα να πάρουν πίσω ένα μέρος των χρημάτων τους στο μέλλον.
Ολοκληρώνοντας, μία ικανή φιλελεύθερη κυβέρνηση μίας πάμπλουτης χώρας με προβλήματα ρευστότητας, όπως η Ελλάδα, υπό τη προϋπόθεση ότι γνωρίζει τους κανόνες της αγοράς και έχει την ικανότητα να τους εκμεταλλεύεται, μπορεί να πετύχει πάρα πολλά - αρκεί να έχει σχέδιο και την ικανότητα να πείσει τεκμηριωμένα.
Μία από τις προτεραιότητες της θα ήταν αναμφίβολα η εξόφληση των υποχρεώσεων του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα, η οποία θα μπορούσε να επιτευχθεί άμεσα είτε με την πληρωμή μέσω ομολόγων, είτε με «πιστωτικά φόρου» – όπου οι επιχειρήσεις θα είχαν τη δυνατότητα να εξοφλούν τις υφιστάμενες ή τις μελλοντικές φορολογικές τους υποχρεώσεις, με τα συγκεκριμένα πιστωτικά.
Ολόκληρη η ανάλυση στο:
883 αναγνώστες Κυριακή, 3 Νοεμβρίου 2013 11:21
Η πολιτική λιτότητας, τα «μνημόνια» καλύτερα, όπως ονομάζονται τα επιχειρησιακά σχέδια (Businessplan) που επέβαλλε η Τρόικα στην Ελλάδα, έχουν αποτύχει παταγωδώς – χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Το γεγονός αυτό δεν συμπεραίνεται μόνο από την ανατριχιαστική υποχώρηση του ΑΕΠ, υψηλότερη και από αυτήν της Μεγάλης Ύφεσης του 1930, ή από τη δραματική αύξηση της ανεργίας, συμπεριλαμβανομένης της χρεοκοπίας χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων - αλλά από την μη μείωση, όπως υπολογιζόταν, του δημοσίου χρέους, καθώς επίσης από την μη αύξηση της ανταγωνιστικότητας,
Πόσο μάλλον όταν το δημόσιο χρέος, παρά τις αλλεπάλληλες αυξήσεις των φόρων, τις «δημεύσεις» περιουσιακών στοιχείων, καθώς επίσης του τρομακτικού περιορισμού των μισθών, αυξήθηκε - από περίπου 128% του ΑΕΠ το 2009, στο 180% προς τα τέλη του 2013, αν και προηγήθηκαν δύο διαγραφές.
Τα κοινωνικά επακόλουθα της πολιτικής λιτότητας είναι τρομακτικά - αφού το 40% περίπου του πληθυσμού ζει κάτω ή κοντά στα όρια της φτώχειας. Εκτός αυτού, η δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών έχει οδηγήσει το εθνικό μας σύστημα υγείας στην άκρη του γκρεμού - με τα δημόσια σχολεία να ευρίσκονται σε άθλια κατάσταση, καθώς επίσης με τη μετανάστευση των Ελλήνων να λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις (μόνο προς τη Γερμανία, το 2012 σε σχέση με το 2011, διαπιστώθηκε αύξηση 73%).
Φυσικά η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας δεν θα διατηρηθεί επ' άπειρον οπότε, κάποια στιγμή, νομοτελειακά, θα ακολουθήσει η ανάπτυξη - αν και από μία πάρα πολύ χαμηλή «αφετηρία». Εκείνη τη στιγμή είναι αναμενόμενο ότι, οι υποστηρικτές των μνημονίων και της Τρόικας, θα ξεσπάσουν σε ζητωκραυγές, ισχυριζόμενοι πως η πολιτική τους στέφθηκε με επιτυχία - επομένως, ότι χρειαζόταν απλά χρόνος και υπομονή, για να έχουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα οι «διαρθρωτικές» αλλαγές.
Θεωρούμε απόλυτα βέβαιο πως δεν θα αναφερθούν στις τεράστιες οικονομικές ζημίες που θα έχουν προκληθεί μέχρι τότε - πόσο μάλλον στο ότι θα απαιτηθούν πολλές δεκαετίες για να δημιουργηθούν ξανά οι εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, οι οποίες καταστράφηκαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Είναι επίσης σίγουρο το ότι, δεν θα γίνει καμία απολύτως αναφορά στην ανθρώπινη οδύνη, την οποία προκάλεσαν χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, τα εγκληματικά μέτρα της Τρόικας - ούτε στην εξαθλίωση χιλιάδων πολιτών ή στις αυτοκτονίες που προηγήθηκαν.
Ολοκληρώνοντας, είναι απολύτως βέβαιο πως η Τρόικα θα αντισταθεί σθεναρά σε οποιαδήποτε προσπάθεια εκδίωξης της, πριν φέρει εις πέρας την αποστολή της – μη διστάζοντας ακόμη και να «οργανώσει» εγκλήματα ή άλλου είδους «προβοκάτσιες», για να τρομοκρατήσει την κοινωνία, έτσι ώστε να μην αντιδράσει.
Εν τούτοις, είναι αδύνατον να μην κατανοούν οι Πολίτες ποιος «ενορχηστρώνει» και για ποιο σκοπό τις ύπουλες επιθέσεις εναντίον της πατρίδας τους – πόσο μάλλον να επιτρέψουν την άλωση της Ελλάδας, αφού προηγηθεί η σχεδιαζόμενη από τους παρείσακτους απορρύθμιση και η κοινωνική κατάρρευση.
ΤΟ ΔΝΤ
Έχουμε αναφερθεί πάρα πολλές φορές, πριν ακόμη ξεκινήσει η εισβολή αλλά και αργότερα, στο γεγονός ότι, η έλευση του ΔΝΤ σε μία χώρα προκαλεί ανάλογες καταστροφές με έναν πόλεμο - αφού διαλύει όλες τις κοινωνικές δομές, γκρεμίζει νοσοκομεία και σχολεία, λεηλατεί, εξαθλιώνει και «ερειπώνει» εκατομμύρια αθώους πολίτες.
Πόσο μάλλον όταν, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, συμμετέχει και η πρωσική Γερμανία, η οποία είναι κάτι παραπάνω από αμείλικτη - γεγονός που συμπεραίνεται εύκολα, από τον τρόπο που συμπεριφέρεται προς τους δικούς της πολίτες. Επομένως, η κάθε ημέρα που περνάει είναι πολύτιμη - αφού αντιστοιχεί με πολλούς μήνες, οι οποίοι θα χρειαστούν για να «επουλωθούν οι πληγές» της πατρίδας μας.
Στα πλαίσια αυτά, εμείς οι Έλληνες θα πρέπει να έχουμε μία και μοναδική φροντίδα: απλούστατα, με ποιόν τρόπο θα καταφέρουμε να διώξουμε την Τρόικα, χωρίς να προκαλέσουμε μία ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή στη χώρα μας, στον εαυτό μας, στα παιδιά και στα εγγόνια μας.
Προφανώς οι «άναρθρες κραυγές», οι ανώριμες επαναστατικές δηλώσεις δηλαδή εναντίον της Τρόικας και των μνημονίων της, οι οποίες δεν στηρίζονται σε κάποιο ρεαλιστικά εφαρμόσιμο σχέδιο εκδίωξης της, δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα - απλά βοηθούν στην «εκτόνωση» των μαζών, διευκολύνοντας τους εισβολείς και διαιωνίζοντας, εάν όχι επιδεινώνοντας, το πρόβλημα.
Με πολύ απλά λόγια, οι κενές «αντιμνημονιακές ιαχές» επιτρέπουν την ελεγχόμενη διαφυγή του ατμού από την κατσαρόλα που βράζει, οπότε εμποδίζουν την έκρηξη της. Ακόμη χειρότερα, λειτουργούν όπως στο παράδειγμα του βατράχου, ο οποίος συνηθίζει σιγά σιγά το ζεστό νερό, παρά το ότι γίνεται σταδιακά καυτό – με αποτέλεσμα να μην αντιδράει και να πεθαίνει ήρεμος.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η Ελλάδα δεν έχει μέλλον, όσο συνεχίζει να ακολουθεί αυτά που της επιβάλλονται - ενώ πολύ σύντομα θα καταρρεύσει, με ελάχιστες πιθανότητες να ανακτήσει κάποτε το προηγούμενο βιοτικό της επίπεδο.
Είναι επομένως απόλυτα αναγκαίο να συνταχθεί άμεσα ένα ελληνικό επιχειρηματικό σχέδιο (Businessplan), το οποίο να στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις δυνάμεις της Ελλάδας. Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο η σύνταξη του συγκεκριμένου σχεδίου, βασικότερο στοιχείο του οποίου είναι η βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση της χώρας (απλούστερα, «τι θα κάναμε αύριο το πρωί, όταν θα διώχναμε την Τρόικα»), αλλά και ποια πολιτική παράταξη θα μπορούσε να το εφαρμόσει - κάτι που σίγουρα δεν συμπεραίνεται από τα προγράμματα των διαφόρων κομμάτων, τα οποία είναι μάλλον «ασκήσεις επί χάρτου» και θεωρίες χωρίς αντίκρισμα.
Ολοκληρώνοντας, είναι μάλλον απαραίτητο να αναφέρουμε σήμερα, με την έννοια πως κάθε ημέρα που περνάει είναι κάτι περισσότερο από καταστροφική για την πατρίδα μας ότι, η αριστερά δεν έχει εκ των πραγμάτων καμία απολύτως πιθανότητα να διασώσει την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης – διατηρώντας το ευρώ δηλαδή, ως νόμισμα της χώρας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το θεωρούμε αναγκαίο.
Όσον αφορά την συγκυβέρνηση, είναι καταδικασμένη να αποτύχει, ότι και να κάνει – αφού έχει δυστυχώς εγκλωβιστεί, με κριτήριο τις μέχρι σήμερα κάκιστες επιλογές της, έχοντας αλλάξει τις βασικές θέσεις και προεκλογικές δεσμεύσεις της. Κατά την άποψη μας, είναι εντελώς απίθανο να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, ενώ θα γίνεται όλο και πιο «δικτατορική», αλλά και περισσότερο δουλοπρεπής στους ξένους, στην προσπάθεια της να διατηρήσει «με νύχια και με δόντια» την εξουσία.
Προοπτικές επιτυχίας εντός του ευρώ έχουν μόνο τα δεξιά κόμματα, εκ των πραγμάτων και όχι λόγω της ιδιαίτερης πολιτικής τους, επειδή είναι σε θέση να εκμεταλλευθούν τα εργαλεία της ελεύθερης αγοράς – εάν βέβαια στελεχωθούν σωστά, με τα ικανότερα και σοβαρότερα άτομα της χώρας. Αυτό δεν σημαίνει πως το ευρώ είναι μονόδρομος, αλλά απλά και μόνο μία από τις υφιστάμενες επιλογές – ενδεχομένως η λιγότερο επώδυνη.
Απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά, είτε για την αριστερή, είτε για τη δεξιά εναλλακτική επιλογή κομμάτων διακυβέρνησης της χώρας, θα ήταν η «συστράτευση» όλων των Ελλήνων στο πλευρό τους. Αυτό απαιτεί όμως μία εξαιρετικά προικισμένη ηγετική ομάδα, η οποία να είναι σε θέση να πείσει τεκμηριωμένα - τιμωρώντας παραδειγματικά την πολιτική διαφθορά (όλους τους διεφθαρμένους πολιτικούς δηλαδή, οι οποίοι οδήγησαν την πάμπλουτη χώρα μας στη χρεοκοπία) και υιοθετώντας παράλληλα την άμεση δημοκρατία.
Ολόκληρη η ανάλυση, με τους πίνακες της στο:
1684 αναγνώστες Κυριακή, 20 Οκτωβρίου 2013 12:31
“Το ΔΝΤ διογκώνει και παραποιεί τα στατιστικά στοιχεία, με ολέθριες επιπτώσεις για τις χώρες που εισβάλλει – ενώ επινοεί, κυριολεκτικά από το πουθενά, ένα συνεχώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος, μέσω των ελλειμμάτων.
Το πρόγραμμα των διαρθρωτικών προσαρμογών του ΔΝΤ, στο σύνολο του, είναι μία μορφή μαζικών βασανιστηρίων, με ολόκληρους λαούς να ουρλιάζουν από τον πόνο και να υποχρεώνονται να γονατίζουν μπροστά μας, τσακισμένοι, τρομοκρατημένοι και κομματιασμένοι – ικετεύοντας για ένα ίχνος λογικής και αξιοπρέπειας εκ μέρους μας.
Όμως, εμείς γελάμε απάνθρωπα στα μούτρα τους και τα βασανιστήρια συνεχίζονται αμείωτα – τόσο περισσότερα, όσο υποτάσσονται και δεν αντιδρούν” (πρώην στέλεχος του ΔΝΤ).
*****************************************
Όλο και πιο συχνά αναρωτιέται κανείς, εάν πραγματικά είμαστε όλοι Έλληνες - ειδικά όσον αφορά τους πολιτικούς, από φυλετικής κυρίως πλευράς και χωρίς καμία διάθεση ειρωνείας.
Διαφορετικά δεν είναι καθόλου εύκολο να κατανοηθεί, γιατί γίνονται τόσο μεγάλες προσπάθειες μεταφοράς των ευθυνών της χρεοκοπίας της πατρίδας μας από την πολιτική στους Πολίτες, γιατί «θεοποιούνται» τα μνημόνια από ορισμένους υπουργούς της κυβέρνησης, γιατί «υμνούνται» οι μπράβοι των τοκογλύφων (ΔΝΤ), καθώς επίσης γιατί περισσεύουν οι υποκλίσεις απέναντι στις Η.Π.Α. – εναλλακτικά, ανάλογα με το «που φυσάει ο άνεμος», στη Γερμανία.
Εκτός αυτού, γιατί δεν αναζητούνται οι υπαρκτές λύσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας μας, με δικά μας μέσα. Περαιτέρω, για ποιο λόγο όλες οι προσπάθειες επικεντρώνονται στα «κουτοπόνηρα τεχνάσματα» για την αποφυγή της πληρωμής του χρέους - όταν οι βασικές, οι πολύ μεγάλες ασθένειες της πατρίδας μας, είναι η ανεργία και η ύφεση.
Τέλος, γιατί η εθνική μας υπερηφάνεια έχει μεταβληθεί σε ένα ολοφάνερο «φυλετικό σύμπλεγμα κατωτερότητας» – μια ασθένεια που θα μπορούσε να «προσβάλλει», να μολύνει δηλαδή κάποιους «παρείσακτους» στη χώρα, αλλά όχι τους πραγματικούς Έλληνες.
Συνεχίζοντας, η τοποθέτηση της συγκυβέρνησης, όσον αφορά την «υπαγωγή» της χώρας μας στην Τρόικα, καθώς επίσης στα μνημόνια που ακολούθησαν (μέσω ορισμένων υπουργών της, οι οποίοι έχουν δυστυχώς ελάχιστη σχέση με τα οικονομικά), είναι σε γενικές γραμμές η εξής:
“Η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010 – έχοντας έλλειμμα της τάξης των 35 δις €. Αυτό δεν οφείλεται στις κυβερνήσεις, αλλά στους ίδιους τους Έλληνες - οι οποίοι από το 2000 και μετά, επειδή η χώρα είχε μεγάλη ρευστότητα λόγω της εισόδου της στην Ευρωζώνη, κατανάλωναν και σπαταλούσαν τα χρήματα που δανείζονταν, αντί να τα επενδύουν. Ουσιαστικά λοιπόν, «όλοι μαζί τα φάγαμε» - άσχετα αν κάποιοι (διεφθαρμένοι πολιτικοί, κόμματα, οικονομική ελίτ κλπ.) έφαγαν περισσότερα και κάποιοι λιγότερα (απλοί πολίτες) – κάτι που δεν έκαναν οι Γερμανοί, οπότε οφείλουμε να υποκλιθούμε απέναντι τους.
Το ΔΝΤ δεν ήλθε μόνο του το 2010, αλλά το καλέσαμε εμείς – αφού διαφορετικά θα υποχρεωνόμαστε σε στάση πληρωμών και η Ελλάδα θα καταστρεφόταν εντελώς. Όποιος σου δανείζει χρήματα, απαιτεί να κάνεις αυτά που σου επιβάλλει. Επομένως είμαστε υποχρεωμένοι να υπογράφουμε και να τηρούμε τα μνημόνια. Πήραμε το μεγαλύτερο δάνειο που δόθηκε ποτέ σε κάποια χώρα, με πολύ χαμηλά επιτόκια. Θα πρέπει να ευγνωμονούμε την Τρόικα για τα δάνεια και να υμνούμε τον πρωθυπουργό - ο οποίος κατάφερε να μη μας διώξουν από την Ευρωζώνη το 2012 και να μην χρεοκοπήσει η Ελλάδα”.
Απαντώντας κατά κάποιον τρόπο κανείς στους παραπάνω ισχυρισμούς, θα έπρεπε ίσως να ξεκινήσει από το εάν η κυβέρνηση τότε, είχε τη «νομιμοποίηση» να «προσδέσει» τη χώρα στο «άρμα» του ΔΝΤ – πόσο μάλλον όταν, όπως και η σημερινή, δεν τήρησε ούτε στο ελάχιστο τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, ενώ φυσικά δεν είχε αναφέρει (αν και σχεδιάσει) την προσφυγή της στο «Ταμείο».
Προφανώς, εάν η κυβέρνηση δεν ήθελε να διεξάγει τόσο σύντομα εκλογές, είχε τη δυνατότητα να θέσει τότε σε δημοψήφισμα την απόφαση - ήταν υποχρεωμένη καλύτερα, για ένα τόσο σοβαρό θέμα. Κυρίως, επειδή δεν υπάρχει καμία χώρα στον κόσμο, η οποία να μην λεηλατήθηκε και να μην καταστράφηκε, μετά την εισβολή του ΔΝΤ - γεγονός που γνώριζε φυσικά καλύτερα από εμάς.
Ειδικά όσον αφορά τα συνήθως χαμηλά επιτόκια των δανείων που προσφέρει το ΔΝΤ, όπου και αν δραστηριοποιείται, όλοι γνωρίζουν πως το «Ταμείο» δεν είναι τόσο ανόητο, ώστε να επιδιώκει να κερδίσει από τους τόκους. Άλλωστε, οι τόκοι σχεδόν ποτέ δεν ενδιαφέρουν τους πραγματικούς τοκογλύφους - αφού στοχεύουν πάντοτε στη λεηλασία τόσο της ιδιωτικής, όσο και της δημόσιας περιουσίας των χωρών που εισβάλλουν, εκ μέρους των εντολέων τους (οι οποίοι εξαγοράζουν ότι καλύτερο υπάρχει σε τιμές «ξεπουλήματος» ή «υπεξαιρούν» ότι μπορούν - με τη γνωστή «μεθόδευση» της υπερδιόγκωσης των χρεών).
Σχετικά με τα υπόλοιπα, θα ξεκινήσουμε με τον Πίνακα Ι, έτσι ώστε να έχουμε μία εικόνα των μεγεθών τότε και τώρα – ενώ παραθέτουμε τον προϋπολογισμό του 2008, επειδή ο αντίστοιχος του 2009 παραποιήθηκε, «κατακρεουργήθηκε» καλύτερα, τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από το ΔΝΤ, έτσι ώστε να εξυπηρετεί όσο το δυνατόν καλύτερα τα σχέδια τους.
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μεγέθη προϋπολογισμών 2008 και 2013 σε εκ. €
* Το ΑΕΠ του 2012 ανήλθε τελικά σε 193,7 δις € από 208,5 δις € το 2011, με την ύφεση να διαμορφώνεται στο -7,1% (πρόσφατα αναθεωρήθηκε στο -6,4%).
** Εκτίμηση
Σημείωση πίνακα: Σύμφωνα με εκτίμηση του ΔΝΤ (Ιούλιος 2013), η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει ένα πρόσθετο χρηματοδοτικό κενό ύψους 4,4 δις € το 2014 και 6,5 δις € το 2015. Αυτό το κενό οφείλεται στο ότι, το 2014 λήγουν ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου ύψους περίπου 24,9 δις €, τα οποία ευρίσκονται σχεδόν στο σύνολό τους στην κατοχή κεντρικών τραπεζών των χωρών της Ευρωζώνης.
Επίσης, το 2015 λήγουν επιπλέον ομόλογα αξίας 16,4 δις €, τα οποία ευρίσκονται σε μεγάλο βαθμό στην κατοχή κεντρικών τραπεζών. Με βάση τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ, η Ελλάδα θα είναι σε θέση να εξοφλήσει τα 30,2 δις € από τα 41,3 δις € που οφείλει, όσον αφορά αυτά τα ομόλογα - υπάρχει όμως αμφιβολία για τη δυνατότητα εξόφλησης των υπολοίπων 11,1 δις €.
Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας έχει αυξηθεί σε σχέση με το 2008, κατά περίπου 67 δις € - παρά τις δύο διαγραφές, συνολικού ύψους γύρω στα 120 δις € (οι οποίες κατά ένα μεγάλο μέρος τους αφορούσαν ελληνικά χρήματα, χρεοκόπησαν τις τράπεζες κοκ.). Φυσικά δε, το χρέος ως προς το ΑΕΠ «εκσφενδονίστηκε» στα ύψη, από 110% στο 180% – αφού κατέρρευσε το ΑΕΠ της χώρας, σχεδόν κατά 24%.
Πως είναι δυνατόν όμως να αυξηθεί το χρέος ενός κράτους κατά 187 δις € (120 δις € συν 67 δις €) σε πέντε μόλις έτη, όταν σε όλη την προηγούμενη ιστορία του, για πάνω από 60 έτη δηλαδή, δεν είχε ξεπεράσει τα 270 δις €;
Με δεδομένο τώρα το ότι, τα έσοδα του δημοσίου είναι της τάξης του 25% (χωρίς τα ασφαλιστικά), η μείωση του ΑΕΠ κατά 56 δις € περιόρισε τα έσοδα, με τους τότε φόρους (2008), κατά 14 δις € ετήσια – μία πρώτη ζημία, την οποία μας προκάλεσαν αυτοί που, κατά την κυβέρνηση, θα έπρεπε να ευγνωμονούμε.
Τα έσοδα βέβαια έμειναν ως είχαν, στα 51,5 δις €, επειδή αυξήθηκαν οι υφιστάμενοι φόροι, ενώ επιβλήθηκαν νέοι – οι οποίοι προκάλεσαν την ύφεση και την τεράστια ανεργία που έχουμε σήμερα. Όσον αφορά τους τόκους, σε απόλυτο μέγεθος, μειώθηκαν μόλις κατά 2,3 δις € - ενώ το έλλειμμα του προϋπολογισμού παρέμεινε στο 6,1%, παρά τις τεράστιες περιπέτειες του παρελθόντος.
Επανερχόμενοι στην απάντηση που οφείλουμε, η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε μόνη της, αλλά την χρεοκόπησαν – αυτοί που επέβαλλαν στα τέλη του 2009 τη μεταφορά των εσόδων του 2009 στο 2010, των δαπανών του 2010 στο 2009 (έτσι ώστε να υπερδιογκωθεί το έλλειμμα στο 15,3% ή στα 35 δις €), που προκάλεσαν την προσοχή των αγορών, με αποτέλεσμα να αυξηθούν τα επιτόκια δανεισμού, που τοποθέτησαν ένα «άδειο πιστόλι» στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Ευρωζώνη κοκ.
Όσον αφορά δε την καταναλωτική συμπεριφορά των Ελλήνων, η αντίστοιχη ακριβώς των Ισπανών, των Πορτογάλων, των Ιρλανδών, των Ολλανδών κοκ. απλά τεκμηριώνει το ότι, εάν η μακροοικονομική πολιτική που εφαρμόζεται από τις κυβερνήσεις είναι λανθασμένη, τότε δεν είναι υπεύθυνοι οι πολίτες, αλλά η πολιτική.
Για παράδειγμα, πως θα επένδυαν οι Έλληνες την αυξημένη ρευστότητα που τους προσφερόταν, όταν το φορολογικό «τοπίο» ήταν ασαφές και ασταθές, ενώ το επιχειρηματικό πλαίσιο εχθρικό εκ μέρους του κράτους, με την πολιτική διαπλοκή και τη διαφθορά να μαίνονται;
Στην περίπτωση της Ολλανδίας, είναι υπεύθυνοι οι Πολίτες για την υπερχρέωση τους λόγω των επενδύσεων τους στα ακίνητα, αφού η κυβέρνηση επικέντρωσε εκεί τις φορολογικές ελαφρύνσεις; Εκτός αυτού, όταν ολόκληρη η Δύση είναι βυθισμένη στη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων 60 ετών (άρθρο), γιατί κατηγορείται μόνο η Ελλάδα και οι Έλληνες; Όσον αφορά δε τη Γερμανία, δεν υπάρχει κανένας λόγος φυσικά να τη ζηλεύουμε, αφού αυτά που αντιμετωπίζουν οι πολίτες της (ανάλυση), δεν είναι καθόλου αξιοζήλευτα.
Περαιτέρω, σε σχέση με το ΔΝΤ, υπήρχαν πολλές εναλλακτικές λύσεις, στις οποίες έχουμε αναφερθεί έκτοτε, με πολλές αναλύσεις μας (Ο μηδενισμός του χρέους, Εθνικά ομόλογα κλπ.), τουλάχιστον έως την υπογραφή του PSIστα τέλη του 2011 – μία απόλυτα ενδοτική, ποινικά κολάσιμη πράξη (υποθήκευση της χώρας, απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, αδυναμία επιστροφής στη δραχμή κλπ.), για την οποία πρέπει να τιμωρηθούν, με κάθε αυστηρότητα, όλοι όσοι το υπέγραψαν.
Για τα δάνεια δε σίγουρα δεν πρέπει να ευγνωμονούμε κανέναν – επειδή αφενός μεν μας δόθηκαν, αφού προηγήθηκε η σκόπιμη απομόνωση μας από τις αγορές (οπότε ουσιαστικά αντικαταστήθηκαν τα δάνεια που συνήθως λαμβάναμε, όπως δανείζονται όλες οι άλλες χώρες, με τα δάνεια της Τρόικας), αφετέρου διατέθηκαν σχεδόν στο σύνολο τους για τη διάσωση των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών (ανάλυση).
Εκτός αυτού, σε αντίθεση με τα δάνεια μας από τις αγορές, τα δάνεια από την Τρόικα είναι ενυπόθηκα, αγγλικού δικαίου – ότι χειρότερο δηλαδή θα μπορούσε να μας συμβεί, εάν τυχόν υπάρξει αδυναμία εξόφλησης τους.
Περαιτέρω, το τεράστιο κόστος της πατρίδας μας από την αιμοβόρα εισβολή του ΔΝΤ (κατάρρευση της χρηματιστηριακής αξίας των ελληνικών επιχειρήσεων κατά περίπου 300 δις €, μείωση των τιμών των ακινήτων, η οποία κοστίζει συνολικά πάνω από 500 δις €, συρρίκνωση των πάσης φύσεως εισοδημάτων, κόστους πάνω από 30 δις € ετήσια, περιορισμός των φορολογικών εσόδων του δημοσίου κατά 14 δις €, καταστροφή της παραγωγικής μας βάσης, κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων ανυπολόγιστου κόστους, έκρηξη της ανεργίας, κόστους άνω των 4 δις € ετήσια κοκ.), δεν αφήνει απολύτως καμία δικαιολογία σε όλους αυτούς, οι οποίοι είτε συνέβαλλαν στην έλευση του «Ταμείου», είτε υποστηρίζουν τα εγκληματικά προγράμματα που μας επέβαλλε.
Ολοκληρώνοντας, όσον αφορά τον πρωθυπουργό, ευχόμαστε να μην είναι αυτός που θα οδηγήσει τελικά μία πάμπλουτη χώρα, λεηλατημένη και εξαθλιωμένη από τους νέους φόρους, από τις «δημεύσεις» των ακινήτων, καθώς επίσης από τις πιθανές κατασχέσεις των καταθέσεων, στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και στη δραχμή – αφού ο εντελώς άθλιος τρόπος διαχείρισης της σημερινής μας κατάστασης, συνηγορεί στη δημιουργία αυτών ακριβώς των φόβων.
Υστερόγραφο: Αυτό που δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε είναι το γιατί η ανεξάρτητη δικαστική εξουσία, συμπεριλαμβανομένων των εξαιρετικών Ελλήνων δικηγόρων, των ικανότατων συνταγματολόγων και των συλλόγων τους, επιτρέπει την καταρράκωση του συντάγματος, τη «δημοκρατική δικτατορία» που επιβάλλεται σταδιακά, καθώς επίσης την απίστευτη «ασυδοσία» εκείνων των πολιτικών, οι οποίοι οδηγούν ενδοτικά την πατρίδα τους στο ικρίωμα.
Με δεδομένο δε το ότι, η ανοχή είναι πολύ πιο κατακριτέα ακόμη και από τη συμμετοχή στο έγκλημα που διαπράττεται, μας είναι πραγματικά αδύνατον να κατανοήσουμε που οφείλεται η αδράνεια τους – ενώ φυσικά δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι, ο φόβος είναι αυτός που τους εμποδίζει, όταν τόσα χρόνια στηρίζονταν από όλους τους Πολίτες.
Η τελευταία ανάλυση μας (Εθνικοσοσιαλισμός, η οικονομική πλευρά – β) στο
Αθήνα, 20. Οκτωβρίου 2013
|
Σχετικά με το blog Μακροοικονομικά θέματα, πολιτικές απόψεις και μικροοικονομικές αναλύσεις.
Αναζήτηση Προηγούμενα Άρθρα
Τελευταίες δημοσιεύσεις
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Όροι χρήσης | Powered by www.capitalblogs.gr | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Επικοινωνία
RSS Feed
